วันศุกร์ที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2556

20130816 ชัตเตอร์ เอ็กเซอร์ไซส์ .. ในเฟสติวัล วอล์ค .. กับช็อกโกแล็ต วิลล์ .. ตอนที่ 2


ยินดีต้อนรับ .. ผมก็ยินดีที่ได้มาเยือนที่นี่เช่นกันครับ ..

ออกจากเฟสติวัล วอล์ค ก็ตรงดิ่งตามถนนเกษตรฯ-นวมินทร์ ขับตรงข้ามแยกตัดถนนนวมินทร์ไปอีกนิด ก็จะเจอกับกังหันลมขนาดย่อมอยู่ซ้ายมือที่เป็นสัญลักษณ์ของร้านช็อกโกแลต วิลล์อันที่หมายสุดท้ายของวันนี้ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งแห่งที่ถูกกล่าวขานถึงอย่างแพร่หลายในโลกโซเชี่ยล เพราะเป็นร้านอาหารสไตล์ Open ที่บรรยากาศดีมาก มีมุมสวยๆ เยอะแยะมากมายให้บรรดาสาวๆ สาวกโซเชี่ยลเลือกถ่ายเซลฟี่อัพขึ้นเฟซ/อินสตาแกรมไว้อวดเพื่อนๆ กันไม่หวาดไม่ไหว สามารถเข้าไปเดินถ่ายรูปเล่นได้แบบฟรีๆ มีที่จอดรถเพียบพร้อมสะดวกสบายเป็นอย่างยิ่ง ใครอยากนอนค้างก็มีส่วนของที่พักอยู่ด้านหลังอีกด้วย นักท่องเที่ยวต่างชาติมากันเยอะเหมือนกับว่าเป็นอีกจุดหมายหนึ่งในกรุงเทพฯ ที่บรรดาบริษัทนำเที่ยวจะต้องพาลูกค้ามาเยี่ยมเยือน

แต่ผมก็ไม่ได้ลองทานอาหารของเค้าหรอกนะ ดูจากทัวร์ที่มาลงอย่างไม่ขาดสาย ก็พอจะรับประกันคุณภาพได้ในระดับหนึ่ง จะอร่อยถูกปากท่านหรือจะไม่ถูกใจใครก็ว่ากันไปตามรสนิยม ร้านระดับนี้แล้วคงไม่ยอมทำอะไรให้เสียชื่อร้านเป็นแน่ ส่วนราคาก็ตามระดับของสถานที่ ดูจากเมนูแล้วก็พอๆ กับร้านอาหารชื่อดังในห้างนั่นแหละครับ อาจจะแพงสำหรับบางคนแต่ถ้าแลกกับความสวยงามของบรรยากาศและการออกแบบที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวแล้วก็นับว่าเหมาะสมดีครับ


รถดับเพลิง .. กับปั๊มน้ำมัน(มั๊ง ?) .. อยากรู้ต้องไปดูด้วยตัวเองครับ ..

เริ่มที่ลานจอดรถด้านหน้า พอก้าวลงจากจากรถปุ๊บก็เจอมุมสวยอย่าง Home Town ให้คุณได้ถ่ายรูปกันเลย มีรถดับเพลิงสีแดงสดจอดอยู่ติดกัน ถัดไปก็จัดเป็นแบบร้านขายของชำ ให้ดูเหมือนเป็นร้านค้าในยุคตื่นทองของอเมริกาถึงได้ตั้งชื่อร้านว่า Golden Nugget Miming Company (อันนี้ผมคิดเองเออเองอาศัยดูเอาจากวัสดุที่ใช้สร้างมันออกแนวๆ นั้น แต่ครีเอทีฟของงานนี้อาจจะคิดอย่างอื่นก็เป็นได้) มีผลไม้(ปลอมๆ) ขวดไวน์(จริงๆ แต่น้ำในขวดจะเป็นของจริงหรือเปล่าก็ไม่กล้าลองชิมเสียด้วยสิ) แต่ก็เป็นมุมถ้าชัดตื้นที่สวยงามเลยทีเดียว อีเว้นท์ตรงนี้อาจจะเปลี่ยนไปตามสถานการณ์(ครั้งล่าสุดที่ไปก็ไม่ใช่แบบนี้แล้ว) ถ้ดไปอีกนิดก็จัดเป็นบริษัทนำเข้า-ส่งออกสินค้า แต่ด้านในคาดว่าอ่จจะเป็น Public Relation ของที่นี่มากกว่า ตัวอาคารของที่นี่โดยรวมออกแบบมาได้สวยงามด้วยบรรยากาศแบบยุโรปจนนึกว่าได้ไปเดินเที่ยวอยู่อัมสเตอดัมเลย

 
นี่ไงครับ Golden Nugget .. ทีแรกนึกว่าเป็นพวกร่อนทองซะดี .. / ในแก้ว .. ใช่ไวน์หรือเปล่า ..?


ตรงนี้เหลือแต่ขวดไวน์ ..

 
คุกกี้รันมากับเค้าด้วยเหรอนั่น .. / รัก(LOVE) .. นะจ๊ะ ..


ท่าเทียบเรือสปีดโบ๊ท .. ออกไปซิ่งกันให้น้ำบานเลย ..

ก่อนเดินเข้าไปด้านในก็แวะที่เทียบเรือสักหน่อย พื้นน้ำโดยรอบโดยที่ส่วนห้องอาหารอยู่ตรงกลาง สร้างบรรยากาศร่มรื่นเย็นสบาย มีลมพัดอ่อนๆ ตลอดเวลา ตรงทางเข้ามีศาลาริมน้ำให้เซลฟี่ไปอวดเพื่อนๆ ที่ยังมาไม่ถึงอีกด้วย เดินตรงเข้าไปก็จะเจอ The Southern Railway Station เป็นด่านแรก แต่ไม่มีรถไฟที่นี่หรอกครับจัดเป็นเหมือนชานชาลาแค่นั้นก่อนจะเข้าไปเจอกับป้ายต้อนรับของช็อกโกแลต วิลล์ อีกจุดหนึ่งที่จะต้องมาเซลฟี่ เพราะกลัวคนติดตามไม่รู้ว่าโซเชี่ยลเกิร์ลมาเที่ยวกันที่ไหน ตรงผ่านป้ายชื่อร้านเข้าไปก็เจอกับร้านขายของที่ระลึกอยู่ทางขวามือ สำหรับคนชอบช๊อปปิ้งก็อย่าเพิ่งซื้อเยอะนะ สักถุง-สองถุงก็พอเอาแค่เอาไปเป็นพร๊อบถ่ายรูป เดี๋ยวขากลับค่อยมาจัดเต็มกันให้กระเป๋าฉีก ไม่อย่างนั้นคงต้องแบกของพะรุงพะรังไปเซลฟี่มันคงไม่งามสักเท่าไหร่

  
ทางเข้าครับ .. ที่นี่เค้าที่เป็นชานชาลา .. / แอบดูสาวๆ มาเซลฟี่ .. / ร้านขายของที่ระลึก ..

อีกจุดหนึ่งที่ไม่ควรพลาดนั่นก็คือประภาคารที่อยู่เยื้องๆ กับร้านขายของที่ระลึกนี่แหละ แต่ต้องค่อยๆ ทะยอยกันขึ้นนะ เพราะทางขึ้น-ลงคับแคบควรเข้าคิวรอให้คนข้างบนลงมาก่อนค่อนผลัดกันขึ้นไป จากบนนั้นจะเห็นวิวสวยโดยรอบของช็อกโกแลต วิลล์ได้อย่างเต็มตาในมุมมองแบบเบิร์ด อาย วิว เสียด้วยแต่เวลาเซลฟี่ก็ระวังจะพลาดพลั้งร่วงลงมาด้วยล่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นเซลฟี่สุดท้ายไปเสียฉิบ


เป็ดยักษ์ก็มา ..

 
บรรยากาศรอบๆ .. ต้นไม้และสายน้ำ เข้ากับอาคารสไตล์ยุโรปได้อย่างลงตัว ..


มาถึงช็อกโกแลต วิลล์ต้องมาขึ้นประภาคาร .. รับรองวิวสวยไม่ผิดหวังแน่นอน ..

ลงจากประภาคารก็เดินข้ามสะพานเข้าสู่ส่วนของโต๊ะของแขกที่มารับประทานอาหารแล้ว เราไม่ได้มากินอาหารร้านเค้าก็เลยเดินเลี่ยงๆ มาทางขวา ซึ่งเป็นทางไปห้องน้ำและลานจอดรถด้านในที่กว้างขวางกว่าลานจอดด้านหน้าเยอะเลย ตามทางเดินมีมุมเก๋ๆ ให้นั่งเล่น สามารถพักถ่ายรูปกันได้ ในส่วนของห้องน้ำก็ออกแบบดีไซน์ซะไม่กล้าทำเลอะเลย มันสวยและก็เย็นสบายมาก นั่งทิ้งทุ่นระเบิดไปเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ไปน่าจะเพลิดเพลินไม่น้อย ด้านหน้ามีนักดนตรีมายืนเป่าทรัมเปต เป่าแซกโซโฟนอีกด้วย ถ้ามืดๆ เดินมาคนเดียวนี่มีหลอนเหมือนกันนะ เพราะปั้นได้เหมือนจริงมากๆ ใกล้ๆ กันก็มียืนเล่นกีต้าร์แหว่งๆ พังๆ อย่างกับถูกหนูแทะอยู่อีกคน(ดึกๆ ตอนร้านปิดแล้ว สามคนนี่เค้าจะมาเล่นแจมกันหน้าห้องน้ำหรือเปล่าเนี่ยะ)

  
มีมุมสวยๆ ให้นั่งพัก .. ถ่ายรูปได้ทุกที่ทุกมุม .. ไม่มีหวง ไม่มีใครมากวน ..

 
ลุงคนนี้ยืนเป่าทรัมเปตอยู่หน้าห้องน้ำ / ส่วนคนตาคนนี้ก็ยืนเล่นกีตาร์ยังไงก็ไม่รู้ .. ปล่อยให้หนูแทะกีต้าร์จนแหว่งไปซะเกือบครึ่งตัวแล้ว ..


พี่คนนี้แกยืนเป่สแซกโซโฟนอยู่ข้างๆ สวน ..

เอาล่ะตอนนี้ดวงอาทิตย์ก็เริ่มลับขอบฟ้าอยู่ลิบๆ โน่น อากาศเริ่มคลายความอบอ้าวลงไปบ้างแล้ว ลูกค้าก็เริ่มเข้ามาทานอาหารกันเยอะแล้ว เราก็ควรจะคืนพื้นที่ให้ร้านเค้าทำมาค้าขายบ้าง เกรงใจลูกค้าที่เค้ามาทานอาหารแล้วก็เกรงใจร้านเค้าด้วย ดังนั้นพวกเราก็น่าจะกลับกันได้แล้ว ปิดทริปเล้กๆ ใกล้ๆ บ้านกันแต่เพียงเท่านี้ ขอขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่ไปออกทริปด้วยกัน ถ้ามีโอกาสดีๆ มีเวลาว่างๆ คงได้มีทริปถ่ายรูปแบบนี้อีกแน่นอน

 
เมฆครึ้มมาอีกแล้วหนอ .. / See you again, แล้วพบกันใหม่เช่นกันเมื่อโอกาสอำนวยนะจ๊ะ ..

บ๊าย บาย ช็อกโกแลต วิลล์ .. ขอบคุณที่สร้างสถานที่ดีๆ สวยๆ ให้ได้ไปเก็บภาพประทับใจกันนะครับ ..
ภาพจากทริปนี้ครับ .. https://goo.gl/photos/VjKuACNC7EQsSPpF8

 

เขียนโดย : Tombass
เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช - วันศุกร์ที่ 23 ตุลาคม 2558 เวลา 15:02 น. GMT+7 TH

20130816 ชัตเตอร์ เอ็กเซอร์ไซส์ .. ในเฟสติวัล วอล์ค .. กับช็อกโกแล็ต วิลล์ .. ตอนที่ 1


ณ มุมเหงาๆ มุมหนึ่ง .. ในวันที่ฟ้าครึ้มซึมเศร้า ..

หลังจากเมื่อวานได้ไปไหว้หลวงพ่อ(จากเอนทรี่ก่อนนั่นแหละครับ) .. แล้วก็เลยไปต่อที่พัทยาตั้งใจอยู่ว่าจะไปกินดินเนอร์สไตล์คนโสดเคล้าเสียงคลื่นสักมื้อแล้วท่องราตรีต่อสักครึ่งคืนค่อยกลับ แต่พอไปถึงฝนตกพายุกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาสุดท้ายก็ต้องมานั่งกินข้าวไก่แซ่บส์เคเอฟซีในเซนทรัลพัทยา หมดอารมณ์ชิลล์ กินเสร็จตีรถกลับเลยดีกว่าเพราะว่าวันรุ่งขึ้นมีนัดไปบริหารชัตเตอร์กล้องตัวเก่งกับทริปเล็กๆ ใกล้บ้านทริปนี้นี่แหละ

วันนี้นัดน้องๆ ร่วมทริปไว้ที่ ม.รามฯ แล้วก็บึ่งออกเลียบทางด่วนจนถึงแยกตัดกับเกษตร-นวมินทร์(ก็ถนนประเสริฐมนูกิจนั่นแหละ) เลี้ยวซ้ายผ่านแยกแรกให้ขับชิดขวาเอาไว้จนเจอแยกถัดไป จัดการกลับรถแล้วชิดซ้ายโดยพลันเพื่อเลี้ยวซ้ายเข้าเฟสติวัล วอล์คอันเป็นจุดหมายแรกของเราในบ่ายวันนี้


ขอบคุณภาพจาก http://www.kaset-nawamin.com

เฟสติวัล วอล์คตั้งอยู่บนถนนประเสริฐมนูกิจ หรือที่เราๆ ท่านๆ ต่างเรียกกันจนติดปากว่าถนนเกษตร-นวมินทร์ เป็นคอมมูนิตี้มอลล์แห่งแรกๆ บนถนนเส้นนี้ อาคารร้านค้าภายในออกแบบด้วยสถาปัตยกรรมแนวยุโรป มีร้านสวยๆ ให้ไปแชะไปชิมกันมากมายหลายร้าน รับรองว่าต้องเป็นที่ถูกอกถูกใจเหล่าบรรดาโซเชี่ยลเกิร์ลเป็นแน่ เพราะมีมุมสวยให้แอ๊บท่าปลาทองแก้มป่องตากลมโตบ้องแบ๊ว แช๊ะภาพเด็ดอัพขึ้นอินสตาแกรม หรือจะเช็คอินเฟซบุ๊ครีวิวอาหารสถานที่กันไม่มีเบื่อ จนผมต้องตามไปดูให้เห็นด้วยตาตัวเองสักที ว่าจะมีสาวๆ สวยๆ น่ารักโน๊ะเน๊ะมาเซลฟี่กันเยอะแยะสักแค่ไหน และที่นี่ยังใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำมิวสิควีดีโอของนักร้องสาวสวยคนนึงด้วยนะ อยากรู้ว่าเป็นใคร เดี๋ยวผมเฉลยในตอนสุดท้ายก็แล้วกัน

ตามลิ้งค์เข้าไปดูแฟนเพจของที่นี่ได้ครับ .. https://www.facebook.com/NawaminFestival

แต่วันนั้นที่ออกทริปท้องฟ้าไม่เป็นใจแดดไม่ค่อยมี เมฆครึ้มเต็มท้องฟ้า สเปคตรัมของแสงหายเกลี้ยง ภาพที่ออกมานี่สีสันอย่าให้พูดเลยครับ ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วผมก็เลยเอามาปรับโทนสีเปลี่ยนอารมณ์ภาพเสียใหม่ เอาโทนแบบ Nostalgia ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ดูภาพทริปนี้แล้วรู้สึกเหงาเศร้าหม่นหมองคิดถึงใครบางคนกันบ้างหรือเปล่าครับ .. ฮ่าๆๆ ..???

ให้ภาพเล่าเรื่องบ้างดีกว่านะครับ


ร้าน Hobs นี่ผมเคยไปนั่งดื่มชิลล์ๆ ที่สาขาพัทยานะ .. ขอบอก ใครชอบดนตรีสดต้องห้ามพลาด .. แต่สาขาเฟสติวัล วอล์คยังไม่เคยเข้าไปลองนะครับ ..

 
พื้นที่ในโครงการถูกจัดแต่งไว้อย่างร่มรื่นสวยงาม .. / เหมือนจะมีคลองเล็กๆ อยู่หน้าร้านด้วย .. แหม .. น่าไปนั่งชิลล์กับหนังสือเล่มโปรด(หนังสือน่ะเอาไว้หนุนหัวนะ ..!!! .. ฮ่าๆๆ)

 
มีร้านสวยๆ บรรยากาศดีๆ เยอะแยะเลยครับ .. / ถ้าในน้ำยังมีปลา .. ในแววตาฉันก็จะมีแต่เธอ .. ฮิ๊ววววว ..

 
อยากจะบอกว่า .. เคเอฟซี ก็มีมานะเออ .. / ศิลปะอยู่ทุกที่ .. ไม่เว้นแม้เก้าอี้ริมทาง ..


น้ำพุแบบนี้มีหลายแห่งในโครงการ .. ช่วยคลายร้อนไปได้เป็นอย่างดี .. ฟังเสียงน้ำไหล ปล่อยใจให้จินตนาการกระเจิดกระเจิง ..


มุมนี้ถูกใจผมจริงๆ .. น่ามานั่งจิบชายามบ่ายแล้วผ่อนคลายกับหนังสือสักเล่ม ..

 
อีกมุมหนึ่งที่เงียบสงบ ..  / ร้านนี้ สังเกตจากชื่อร้าน คาดว่าเจ้าของน่าเป็นนักออกแบบตกแต่งภายใน ..

 
เทปม้วนใหญ่ขนาดนี้ แล้วผมจะเอาเครื่องเล่นเทปที่ไหนล่ะเนี่ยะ .. !!! / ป้ายบอกทางภายในโครงการ .. ยังมีดีไซน์เลย .. 


เส้นสายที่นำสายตาไปหา HOBS .. ถึงยามค่ำคืนเมื่อเปิดไฟแล้วคงสวยงามไม่น้อย ..

เอาล่ะ ใกล้ๆ กันถ้าเดินออกไปด้านข้างของเฟสติวัล วอล์คแค่ข้ามถนนก็จะพบกับนวมินทร์ ซิตี้ อเวนิว ที่เป็นคอมมูนิตี้มอลล์ มีของกินของใช้ให้เลือกจับจ่ายกันอีกด้วย ทั้งร้านค้า ธนาคาร คีออสที่จอดเรียงรายกันเต็มไปหมด มีสินค้าหลายหลากมากชนิด ใครใจไม่แข็งพอรับรองมีควักตังค์ซื้อกันจนหมดกระเป๋าได้ง่ายๆ เลยล่ะ


หลังคาของอาคารหลักที่อยู่ตรงกลาง .. ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นแลนด์มาร์กของที่นี่นะ ..


ถูกใจร้านไหนก็แวะเข้าไปนั่งดื่มกินกันตามอัธยาศัย .. ตกเย็นคงจะคนเยอะแน่นอน ..

จริงๆ แล้วไม่ได้ตั้งใจมาเดินที่นี่หรอก แต่เห็นแม็คโดนัลด์อยู่ข้างหน้าแล้วก็มีโปร 1 แถม 1 อยู่ด้วยเลยข้ามมาพักดื่มน้ำดื่มท่านั่งกินเฟรนช์ฟรายกันให้คลายเมื่อยเท่านั้น เลยไม่ได้เดินไปหามุมถ่ายรูปสักเท่าไหร่ เอาไว้คราวหน้าจะสำรวจอย่างจริงจังสักทีแล้วจะเอามาเขียนลงบล็อคให้อ่านกันเพลินๆ

เดี๋ยวเราไปปิดทริปนี้ที่ช็อคโกแลตวิลล์กันในตอนหน้าก็แล้วกันนะครับ ส่วนเอนทรี่นี้ผมก็ขอร่ำลากันไปด้วยมิวสิควีดีโอของน้องหลิว อาราดา กับเพลง ปัดโทะ! .. (ผมเฉลยให้แล้วน๊าาาาา ..)

มีความสุข สนุกกับชีวิตกันทุกคนนะครับ ..

 

เขียนโดย : Tombass
เขียนเมื่อ : วันพุธที่ 21 ตุลาคม 2558 เวลา 7:58 น. GMT+7 TH

วันพฤหัสบดีที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2556

20130815 ทางแยกแห่งศรัทธา .. ที่ต่างนำมาซึ่งสิ่งดีๆ ..


โบสถ์ใหม่ .. วันนี้เมฆกระจัดกระจายดีแท้หนอ ..

กลับมาจากไปเตร็ดเตร่ยามค่ำมืดที่ใจกลางกรุงฯ ก็เลยได้มีเวลาว่างสักวันนึง ตั้งใจมานานหลายปีแล้วว่าจะกลับไปไหว้หลวงพ่อโสธรที่แปดริ้วสักครั้ง ซึ่งผมเองได้ไปฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกหลวงพ่อท่านมาตั้งแต่ครั้งยังเป็นเด็กเล็ก ตอนนั้นอายุประมาณสอง-สามขวบนี่แหละ เวลาผมเป็นไข้ไม่สบายทีไร จะเป็นหนักตัวร้อนมากจนชักตาตั้งอยู่บ่อยๆ เกือบจะลาโลกไปซะก็หลายครั้งหลายหน ไม่ว่าจะเลี้ยงยังไงตัวก็ยังเล็กนิดเดียวไม่ยอมโต (ซึ่งผิดกับตอนนี้โดยสิ้นเชิง) พ่อ-แม่ก็เลยเอาผมไปยกให้เป็นลูกหลวงพ่อจะได้ให้ท่านช่วยคุ้มครอง จนผมเอาชีวิตรอดและเติบใหญ่มาได้จนทุกวันนี้

เมื่อครั้นโตขึ้นมาอีกนิดก็มีโอกาสได้ไปอยู่ที่แปดริ้วหลายปีจนจบประถมหกที่นั่น แต่อำเภอที่ผมอยู่มันห่างจากตัวเมืองสักสี่-ห้าสิบกิโลเมตรนี่แหละ สมัยนั้นยังเด็กเกินกว่าจะนั่งรถแดงหวานเย็นเข้ามากราบหลวงพ่อโดยลำพัง จนเข้ามาเรียนต่อชั้นมัธยมที่กรุงเทพฯ ก็เลยยิ่งไม่มีโอกาสได้ไปอีกเลย

ซึ่งตอนนั้นโบสถ์ใหม่ยังไม่มีโครงการจะสร้างเลย วัดเองก็ยังไม่ได้ใหญ่โต ไม่มีพุทธุรกิจพุทธุรกรรมที่่อิงผลประโยชน์กันมากมายจนเกิดเป็นข่าวไม่ดีไม่งามเป็นที่เสื่อมเสียต่อศรัทธาของพุทธมามกะอย่างเช่นทุกวันนี้ หลวงพ่อท่านอยู่ในโบสถ์ของท่านเฉยๆ แต่ต้องแบกรับข้อครหาที่เกิดมาจากเหลือบริ้นที่คอยเกาะกินสูบเลือดจากผู้คนที่ศรัทธาในหลวงพ่อ มันยุติธรรมแล้วแน่หรือ?

 
คงไม่มีใครที่ไม่รู้จักวัดโสธรเน๊อะ .. / สวยงาม ยิ่งใหญ่อลังการมากๆ ..

แต่สำหรับผมแล้วนั้น อย่างไรเสียวัดกับคนไทยก็ยังคงเป็นสิ่งที่ดำรงอยู่เคียงคู่กันไม่เสื่อมคลาย ในยามท้อยามหมดหวัง ต้องการกำลังใจ หรือต้องการที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ วัดยังคงมีสิ่งเหล่านั้นให้กับคนที่ทุกข์ท้อกับเรื่องราวในชีวิตอยู่เสมอ วัดเป็นที่สงบร่มเย็น เป็นที่พักพิง เป็นที่ศึกษา เป็นที่ค้นหาความจริง เป็นที่พักพิงเพื่อพิจารณาตัวตนของเรา คำสอนของพระพุทธองค์ไม่เคยล้าสมัย เพียงแค่เราทำความเข้าใจและนำมาปรับใช้กับชีวิตของเราให้ได้ เพราะธรรมะเป็นสิ่งที่จริงแท้แน่นอนของโลก เราไม่อาจปฏิเสธความเป็นไปของชีวิตที่พระพุทธองค์ได้ตรัสรู้เอาไว้เมื่อสองพันกว่าปีก่อนได้หรอก

กลับมาสู่เรื่องราวการเดินทางกลับไปไหว้(หลวง)พ่อของผมกัน ครั้งนี้ไปแบบสงบสุภาพ อาจไม่ได้เก็บภาพมากมายอะไร แต่สิ่งที่ได้ไปเก็บกลับมาคือความสดชื่นเย็นสบายใจ แม้อากาศจะร้อนอบอ้าว แดดออกสลับกับฝนตลอดทั้งวันก็เถอะ แต่ในใจมันชุ่มชื่นดีแท้

 
บนยอดมณฑปเป็นยอดฉัตรทองคำหนัก 77 กิโลกรัม .. !!!! / เดินมาจากทางหลังโบสถ์เก่าก็จะเจอหลังโบสถ์ใหม่ ใครไปเข้าห้องน้ำห้องท่าเดินออกมาก็เจอมุมนี้แหละครับ ..

ออกเดินทางกันตอนสายๆ เหมือนเดิม เพราะผมไม่นิยมออกไปจอดติดอยู่บนถนนยามเช้าวันอังคารที่ยังเป็นวันทำงานของชาวกรุง มุ่งหน้าไปตามถนนเสรีไทย ผ่านมีนบุรี หนองจอก เข้าสู่จังหวัดฉะเชิงเทราหรือที่คนบ้านๆ รุ่นราวคราวเดียวกับผมจะเรียกกันจนติดปากว่า “แปดริ้ว”

คำว่า “แปดริ้ว” นี่มันมีที่มานะครับ ไม่ใช่ว่าจู่ๆ นึกอยากจะเรียกขึ้นมาเฉยๆ .. มาสิๆ ล้อมวงกันเข้ามาผมขออาสาจะเล่าให้ฟัง

เรื่องนี้ครูสมัยประถมของผมสอนมาอีกที แต่จะอ้างชื่อของท่านคงไม่เหมาะ และอีกอย่างผมเองก็จำชื่อท่านไม่ได้แล้วด้วย ก็ตอนนั้นผมเพิ่งจะอยู่ชั้นประถมห้า อายุก็น่าจะประมาณแปด-เก้าขวบละมั๊ง (ลองนับเวลาก็ผ่านมาได้เกือบจะสี่สิบปีแล้วนี่นะ) เรื่องมีอยู่ว่า ..

สมัยครั้งยังอยู่ในยุคอดีต บ้านเมืองสยามยังไม่ได้เป็นปึกแผ่น หัวเมืองใหญ่ๆ แต่ละแว่นแคว้นเขตคามดาษดื่นก็มีวัฒนธรรมประเพณีรวมไปถึงการเมืองการปกครองเป็นแบบเฉพาะของตัวเอง และเมื่อความเจริญรุ่งเรืองเริ่มทวีมากขึ้นก็มีการขยับขยายอาณาเขตกันกว้างขวางใหญ่โตจนตั้งเป็นอาณาจักรต่างๆ ได้ เช่นอาณาจักรโยนก อาณาจักรหริภุญชัย อาณาจักรล้านนา อาณาจักรทวารวดี อาณาจักรละโว้ แล้วแต่ละอาณาจักรก็ได้รับอิทธิพลทางความเชื่อจากชนชาติต่างๆ ที่อยู่ใกล้เคียงแตกต่างกันไปตามแต่ละพื้นที่

ขอบคุณภาพจาก http://pantip.com

ซึ่งเมืองแปดริ้วเองนั้นก็ได้รับอิทธพลของอารยธรรมขอมจากอาณาจักรทวารวดีที่แผ่ขยายอำนาจครอบคลุมแถบลุ่มแม่น้ำของภาคกลางเช่นกัน ซึ่งจะว่าไปในยุคนั้นอารธรรมขอมรุ่งเรืองมากแผ่ขยายเข้ามาทางตะวันออกกินอาณาบริเวณเกือบทั้งดินแดนสุวรรณภูมิเลยทีเดียว ดังจะเห็นปราสาทแบบขอมถูกสร้างขึ้นมากมายทั้งในภาคกลางและอีสาน ถ้าใครเคยอ่านวรรณกรรมเยาวชนเรื่อง “หุบเขากินคน” ก็คงจะมองภาพอาณาจักรฟูนันอันยิ่งใหญ่ที่เป็นต้นกำเนิดของอาณาจักรขอมอันรุ่งโรจน์ในอดีตกาลได้เป็นอย่างดี ซึ่งชะตากรรมของอาณาจักรขอมเองก็ไม่ได้ต่างจากกรีกหรือโรมัน คือเมื่อรุ่งเรืองถึงขีดสุดก็จะล่มสลายไปในบั้นปลาย เพราะอะไรก็ลองไปวิเคราะห์กันดูนะครับ

ไม่รู้ว่าอาณาจักรรัตนโกสินทร์ของเราจะล่มสลายไปเพราะผู้นำบางคนที่ขาดไร้ความสามารถ ยังกล้าเสนอตัวมาถือหางเสือนำพารัฐนาวาจนเกือบจะอัปปาง เดินตามรอยกรีกและโรมันไปติดๆ ถ้าไม่ได้ผู้นำน้ำดีที่เข้ามาเด็ดหัวคนชั่วๆ ป่านนี้เราคงได้ลิ้มรสความวอดวายเฉกเช่นเดียวกับที่อาณาจักรใหญ่ๆ ได้รับรู้มาแล้วเป็นแน่

กลับมาเรื่องของเรากันต่อครับ .. แต่เดิมเมืองแปดริ้วมีชื่อเป็นภาษาเขมรว่า “สตึงเตรง” หรือ “ฉทึงเทรา” แปลว่าคลองลึก ซึ่งก็น่าจะหมายถึงแม่น้ำบางปะกงอันเป็นแม่น้ำที่ไหลผ่านใจกลางเมืองนั่นเอง แต่คนไทยเราได้ยินไม่ถนัดเพราะไม่คุ้นกับสรรพเสียงสำเนียงแบบเขมรก็เลยเรียกเพี้ยนกันไปเป็น “ฉะเชิงเทรา” หรือ “แซงเซา”

ในสมัยนั้นเมืองฉทึงเทราเป็นเมืองหน้าด่านที่มีความอุดมสมบูรณ์มาก ในน้ำมีปลาในนามีข้าว จนเป็นที่ร่ำลือกันไปทั่วเขตแคว้นแดนขวานทองว่าปลาช่อนในคลองลึกนั้นตัวใหญ่มาก เวลาจับได้ชาวบ้านก็จะใช้วิธีถนอมอาหารแบบพื้นบ้านด้วยวิธีแล่เป็นริ้วๆ แล้วเอาไปตากแดดให้แห้งเก็บไว้กินได้หลายเดือน แต่เพราะความที่เจ้าปลาช่อนของเมืองฉทึงเทรามันตัวใหญ่มากๆๆๆ เหลือเกินจนแล่ออกมาได้ถึงแปดริ้วเลยทีเดียว (อันนี้คนโบราณเค้าเล่าต่อๆ กันมาครับ ผมไม่ขอคอนเฟิร์มนะจ๊ะ เพราะผมเองก็ไม่เคยเห็นปลาช่อนตัวใหญ่ขนาดนั้นเหมือนกัน)


ปลาช่อนตากแห้ง แต่นี่ไม่ถึงแปดริ้วหรอกนะ .. (ขอบคุณภาพจาก http://www.weekendhobby.com)

ลองนึกภาพปลาช่อนแห้งนะครับ ถ้าเราขอดเกล็ดควักไส้แล้วเอามีดกรีดที่หลังของตัวปลาเป็นแนวตามความยาวจากหัวไปหาง ส่วนตรงกระดูกกลางตัวก็กรีดแบบเดียวกันให้ถึงท้องของตัวปลาเลย โดยก้างปลาก็ทิ้งให้ติดอยู่กับเนื้อปลาอย่างนั้น คุณก็จะได้ปลาช่อนที่แบออกเป็นสองข้างโดยมีแค่ส่วนของท้องและแนวด้านล่างของตัวปลาที่ยังติดกัน จากนั้นทาเกลือให้ทั่วแล้วเอาไปตากแดดแรงๆ วิธีนี้จะช่วยตากปลาให้แห้งได้อย่างทั่วถึงแล้วยังสะดวกในการพลิกให้โดนแดดทั้งสองข้างอีกด้วย แต่ถ้าใครนึกไม่ออกเย็นนี้ลองออกไปร้านขายกับข้าวแล้วซื้อมาลองทอดกินกันดู ปลาช่อนแดดเดียวควันกรุ่นสะเด็ดน้ำมันจากกระทะกินกับข้าวสวยร้อนๆ อร่อยอย่าบอกใครเชียว ไม่ต้องไปหากับข้าวอื่นมาเพิ่มให้สิ้นเปลืองเลยล่ะ


ปลาช่อนแดดเดียวทอดกรอบๆ กลิ่นหอมเย้ายวนใจจนน้ำลายสอ .. ตักข้าวสวยร้อนๆ มารอกันได้เลยครับ .. (ขอบคุณภาพจาก http://uppic.kaweeclub.com)

กว่าจะถึงตำนานปลาช่อนแปดริ้ว ผมก็พาเพื่อนๆ ออกไปค้นประวัติชื่อ “ฉะเชิงเทรา” เสียด้วยเลย ไหนๆ ก็พูดกันเรื่องชื่อทั้งสองชื่อของจังหวัดนี้อยู่แล้ว
(ขอบคุณข้อมูลเพิ่มเติมจาก http://rrulocal.rru.ac.th)

กลับสู่ปัจจุบัน .. สมัยนี้มีอาคารจอดรถของวัดสูงใหญ่หลายชั้นตั้งอยู่ตรงข้ามโบสถ์ใหม่ เลยเข้าไปจากที่จอดรถด้านหน้าที่อยู่บริเวณตลาดหน้าวัดที่พ่อค้าแม่ขายเอาสินค้ามาวางขายกันนั่นแหละ อาคารจอดรถกว้างขวางสะดวก ปลอดภัย ไม่เก็บค่าบริการ เพียงแต่ต้องเดินไกลขึ้นอีกนิดนึง(นิดนึงจริงๆ นะ ..)กว่าจะมาถึงริมถนนเพื่อข้ามไปไหว้หลวงพ่อ แต่ถ้าวันไหนแดดแรงๆ หน่อยก็เรียกเหงื่อพอให้เสื้อชื้นๆ ได้เหมือนกัน ส่วนในระหว่างทางก็มีร้านค้าเรียงรายขายของกินของฝากให้ได้บริหารข้อมือควักกระเป๋าตังค์ออกมาจับจ่ายมากมายละลานตาจนเลือกซื้อกันไม่หวาดไม่ไหว ถูกใจร้านไหนก็เข้าร้านนั้นครับ สินค้าเหมือนๆ กันแทบจะทั้งตลาด

หลังจากไหว้หลวงพ่อองค์จำลองที่โบสถ์เก่าเสร็จเรียบร้อย ก็ต้องเดินเข้าไปไหว้หลวงพ่อองค์จริงที่ในโบสถ์ใหม่ด้วย เพราะในโบสถ์ใหม่ไม่อนุญาตให้จุดธูปเทียน ให้วางดอกไม้ได้อย่างเดียว เพราะฉะนั้นถ้าใครจะมาจุดธูปไหว้หลวงพ่อ เช่าบูชาวัตถุมงคล บริจาคค่าน้ำค่าไฟ เสี่ยงเซียมซี ฯลฯ หรือจ้างละครไปรำแก้บนก็ไปทำที่โบสถ์เก่า หากใครประสงค์จะไหว้หลวงพ่อไม่ได้มาทำพุทธุรกิจกรรมอื่นๆ ก็เข้าโบสถ์ใหม่ได้เลย


ผมนั่งแอบอยู่ข้างเสา .. มุมนี้ก็เห็นหลวงพ่อชัดเจนเหมือนกัน ..

ผมเข้าไปนั่งจุ้มปุ๊กกราบหลวงพ่ออยู่ข้างเสาต้นแรกทางซ้ายมือของประตูทางเข้าซึ่งจะมองเห็นหลวงพ่อได้ชัดเจนพอสมควร ไม่ต้องเบียดเสียดแย่งกันเข้าไปนั่งพื้นที่ด้านหน้าหลวงพ่อที่มีคนเข้าไปนั่งกันจนเต็มแน่นเอี้ยดแล้ว ตรงที่ผมนั่งอยู่ไม่ค่อยมีใครมานั่งเบียดด้วย ก็เลยนั่งพักสบายๆ ไม่ต้องรีบลุกออก อากาศภายในโบสถ์สงบร่มเย็นน่านอนมากต่างกับข้างนอกราวฟ้ากับเหว ผมอ่านบทสวดอารธนาหลวงพ่อโสธรที่ผู้มีจิตศรัทธาทำมาบริจาคให้โดยทำเป็นแผ่นป้ายพลาสติกแข็งติดตั้งเอาไว้ข้างองค์หลวงพ่อ

ผมนั่งพินิจพิจารณาซึมซับความงดงามขององค์หลวงพ่อโสธรอยู่พักใหญ่ พลันนึกถึงประวัติความเป็นมาขององค์หลวงพ่อที่เกี่ยวเนื่องกับตำนานเรื่องของพระพุทธรูปสามพี่น้อง ที่ผมจะเล่าให้ฟังจากย่อหน้านี้เป็นต้นไป ตามสไตล์ของผมที่ออกไปเที่ยวก็ต้องพร้อมจะเก็บเกี่ยวสาระดีๆ ติดไม้ติดมือกลับมาด้วย


ดูกันใกล้ๆ ชัดๆ ครับ .. องค์หลวงพ่อท่านงดงามไร้ที่ติจริงๆ ..

พระสามพี่น้องเป็นพระพุทธรูปติดอันดับหนึ่งของประเทศไทยเลยก็ว่าได้ พระสามพี่น้องที่จะกล่าวถึงก็คือพระสามพี่น้องที่สร้างปาฏิหาริย์ลอยน้ำมาขึ้นในจังหวัดต่างๆ ซึ่งก็คือ หลวงพ่อวัดบ้านแหลม (วัดเพชรสมุทรวรวิหาร) จังหวัดสมุทรสงคราม, หลวงพ่อโสธร วัดโสธรวรารามวรวิหาร จังหวัดฉะเชิงเทรา และหลวงพ่อโต วัดบางพลีใหญ่ในจังหวัดสมุทรปราการ

มาเริ่มที่ตำนานเรื่องแรกกันก่อนครับ

ตำนานเล่าว่าพระสามพี่น้องนี้เป็นพระที่สร้างขึ้นโดยพี่น้องสามคนเพื่อเป็นพุทธบูชา โดยพี่ชายคนโตเป็นคนที่เกิดวันพุธ จึงสร้างพระปางอุ้มบาตร, คนกลางนั้นเกิดวันพฤหัสบดีจึงสร้างพระปางสมาธิ, ส่วนน้องคนสุดท้องสร้างพระปางมารวิชัย แล้วต่อมาก็ว่ากันว่าพระพุทธรูปทั้งสามองค์นี้ถูกนำมาซ่อนในแม่น้ำเพื่อหลบพม่า หรือบ้างก็ว่าเกิดอุบัติเหตุจากการขนย้ายทางเรือ แต่สุดท้ายแล้วพระพุทธรูปทั้งสามองค์นั้นก็เป็นพระที่อยู่ในแม่น้ำเหมือนกัน เมื่อพระพุทธรูปทั้งสามอยู่ในแม่น้ำทางภาคเหนือก็แสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ล่องลอยมาตามแม่น้ำ และแต่ละองค์ได้เลือกสถานที่ต่างๆ เป็นที่ประดิษฐานมาจวบจนทุกวันนี้


ขอบคุณภาพจาก http://www.aecnews.co.th

หลวงพ่อวัดบ้านแหลม (วัดเพชรสมุทรวรวิหาร) หรือ วัดศรีจำปาในอดีต โดยตำนานเล่าว่าชาวบ้านแหลม ได้ไปจับปลาในปากอ่าว ในขณะที่ลากอวนจับปลาอยู่นั้นก็ได้ลากติดพระพุทธรูปปางอุ้มบาตรขึ้นมาหนึ่งองค์ ชาวประมงต่างดีใจอาราธนาท่านขึ้นประดิษฐานบนเรือ แล้วรีบตีกลับในทันทีในขณะที่กำลังกลับลำเรือจะมุ่งหน้ากลับตำบลแม่กลอง ผ่านหน้าวัดศรีจำปาก็ได้เกิดเรื่องประหลาดขึ้นคล้ายๆ กับว่าหลวงพ่อท่านประสงค์ที่จะขึ้นประดิษฐานที่วัดนี้ จึงบันดาลให้เกิดพายุฝนกระหน่ำอย่างรุนแรง ทำให้เรือที่บรรทุกหลวงพ่อมานั้นทนคลื่นลมไม่ไหว ก็เอียงโคลงไปโคลงมา จนหลวงพ่อท่านเคลื่อนตกจากเรือจมหายไปอีกครั้ง

ชาวประมงบ้านแหลมต่างช่วยกันดำน้ำหาอยู่หลายวันก็ไม่พบ ชาวบ้านศรีจำปาทราบข่าวก็ช่วยกันดำน้ำค้นหากันอีกครั้ง ด้วยอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ของหลวงพ่อที่ได้เลือกที่ขึ้นประดิษฐานและจะอยู่เป็นมิ่งขวัญของชาวบ้านแถวนี้ ท่านก็ได้ปรากฏองค์ให้เห็นอีกครั้งตรงจุดเดิมที่ท่านจมลงไป ชาวบ้านศรีจำปาจึงช่วยกันอาราธนาท่านขึ้นแล้วนำไปประดิษฐานไว้ที่วัดศรีจำปา  แต่ชาวบ้านแหลมมีข้อแม้ว่าจะต้องเปลี่ยนชื่อวัดเสียใหม่เป็นชื่อว่า “วัดบ้านแหลม” เพื่อเป็นอนุสรณ์ให้จดจำว่าเป็นกลุ่มแรกที่ได้พบพระพุทธรูปองค์นี้ จากนั้นวัดศรีจำปาจึงเปลี่ยนชื่อมาเป็น “วัดบ้านแหลม” นับแต่นั้นเป็นต้นมา

หลวงพ่อโสธร (วัดโสธรวรารามวรวิหาร จังหวัดฉะเชิงเทรา) หลวงพ่อโสธรนี้ถือว่าเป็นพระสามพี่น้ององค์กลาง ที่ลอยตามกระแสน้ำมาออกที่แม่น้ำบางปะกง แล้วจากนั้นก็ได้ลอยวนไปวนมาผุดขึ้นตรงบริเวณหน้าวัดหงส์ ซึ่งเล่ากันว่าตรงจุดที่หลวงพ่อลอยวนอยู่หน้าวัดหงษ์นั้นเดิมมีเสาใหญ่ยอดหงษ์ วัดนี้จึงถูกเรียกว่าวัดหงส์ ต่อมาหงษ์บนยอดเสาได้ชำรุดหักลงทางวัดจึงได้นำธง 8 ริ้วไปติดไว้บนยอดเสาแทน จนชาวบ้านเรียกกันติดปากว่า แปดริ้ว

พอหลวงพ่อโสธรมาลอยวนหยุดอยู่บริเวณนี้ก็ทำให้ชาวบ้านตื่นตกใจ ช่วยกันฉุดชักขึ้นฝั่งแต่ก็ไม่สำเร็จ จนต้องมีผู้รู้มาแนะนำให้ตั้งศาลเพียงตาบวงสรวงกล่าวคำอัญเชิญชุมนุมเทวดามาอาราธนาท่านขึ้นจากแม่น้ำ โดยใช้เพียงสายสิญจน์คล้องที่พระหัตถ์เท่านั้นก็สามารถอาราธนาท่านขึ้นมาบนฝั่งได้สำเร็จ ชาวบ้านต่างดีใจพร้อมใจกันอัญเชิญหลวงพ่อท่านไปประดิษฐานที่วัดโสธรวรารามวรวิหารนับแต่นั้นมา

พระสามพี่น้ององค์เล็กปางมารวิชัยคือ หลวงพ่อโต วัดบางพลีใหญ่ใน (วัดพลับพลาชัยชนะสงคราม) อำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการ โดยผุดขึ้นที่ปากคลองสำโรง แล้วชาวบ้านแถวนั้นได้อาราธนาขึ้นจากน้ำโดยใช้แพลากจูง อีกทั้งยังอธิษฐานว่าจะขึ้นฝั่งประดิษฐานเป็นมิ่งขวัญที่ใด ก็ขอให้แพหยุดอยู่กับที่ไม่เคลื่อนไหวตรงนั้นแล้วแพก็มาหยุดนิ่งไม่ยอมเคลื่อนไหวหน้าวัดบางพลีใหญ่ใน ชาวบ้านเลยอาราธนาขึ้นประดิษฐานที่วัดนี้ ตำนานอาจจะแตกต่างมีการผิดเพี้ยนไปบ้างกันไปบ้าง ซึ่งเป็นธรรมดาของการบอกเล่าปากต่อปากที่เล่าสืบต่อกันมา

ที่มา: http://www.lucksiam.com
สยามเมืองยิ้ม (Thailand: Land of Smile)

เอาล่ะ .. ผมยังมีตำนานอีกเรื่องหนึ่งที่นับว่าได้รับความเชื่อถือศรัทธาเป็นอย่างมากเช่นเดียวกัน เป็นตำนานเล่าขานเรื่องของหลวงพ่อลอยน้ำ 5 พี่น้องครับ

กาลครั้งหนึ่งมีพี่น้องชาวเมืองเหนือ 5 คน บวชเป็นพระภิกษุในบวรพระพุทธศาสนาและได้สำเร็จเป็นพระอริยบุคคลชั้นโสดาบันมีฤทธิ์อำนาจทางจิตมาก ได้พร้อมใจกันตั้งจิตให้สัจจะอธิษฐานว่า

“เกิดมาชาตินี้จะขอบำเพ็ญบารมีช่วยสัตว์โลกให้พ้นทุกข์ แม้ตายไปแล้วก็จะสร้างบารมีช่วยสัตว์โลกให้พ้นทุกข์ต่อไปจนกว่าจะถึงซึ่งนิพพาน”

ครั้นพระอริยบุคคลทั้งห้าองค์นี้ดับขันธ์ไปแล้วก็เข้าสถิตอยู่ในพระพุทธรูปทั้งห้าองค์ มีความปรารถนาจะช่วยปลดเปลื้องทุกข์ให้คนทางเมืองใต้ จึงพากันแสดงฤทธิ์ปาฏิหาริย์ให้พระพุทธรูปทั้งห้าองค์ลอยน้ำมาทางใต้ตามแม่น้ำสายหลักของภาคกลางทั้ง 5 สาย ชาวบ้านชาวเมืองตามริมฝั่งแม่น้ำเห็นพระพุทธรูปทั้งห้าองค์ลอยน้ำมาก็พากันเลื่อมใส จึงได้นำพระพุทธรูปเหล่านั้นขึ้นฝั่งและอาราธนาให้ขึ้นประดิษฐานอยู่ตามวัดต่างๆ ที่ใกล้เคียงกับจุดที่ชะลอองค์พระขึ้นจากแม่น้ำ

โดยพระพุทธรูปองค์แรก ลอยมาตามแม่น้ำบางปะกงแล้วขึ้นประดิษฐานอยู่ที่วัดโสธรวรารามวรวิหาร อ.เมือง จ.ฉะเชิงเทรา เรียกว่า “หลวงพ่อโสธร”
พระพุทธรูปองค์ที่สอง ลอยมาตามแม่น้ำนครชัยศรี ขึ้นประดิษฐานอยู่ที่วัดไร่ขิง อ.สามพราน จ.นครปฐม เรียกว่า “หลวงพ่อวัดไร่ขิง”
พระพุทธรูปองค์ที่สาม ลอยมาตามแม่น้ำเจ้าพระยา ขึ้นประดิษฐานอยู่ที่วัดบางพลีใหญ่ใน อ.บางพลี จ.สมุทรปราการ เรียกว่า “หลวงพ่อโต”
พระพุทธรูปองค์ที่สี่ ลอยมาตามแม่น้ำแม่กลอง ขึ้นประดิษฐานอยู่ที่วัดเพชรสมุทรวรวิหาร (วัดบ้านแหลม) อ.เมือง จ.สมุทรสงคราม เรียกว่า “หลวงพ่อบ้านแหลม”
และพระพุทธรูปองค์ที่ห้า ลอยมาตามแม่น้ำเพชรบุรี ขึ้นประดิษฐานอยู่ที่วัดเขาตะเครา อ.บ้านแหลม จ.เพชรบุรี เรียกว่า “หลวงพ่อ (ทอง) เขาตะเครา”

ที่มา : http://www.dhammajak.net


แลนด์มาร์กของวัดสมานรัตนาราม .. “พระพิฆเนศ ปางเสวยสุข องค์ใหญ่ที่สุดในโลก” ..

เอาล่ะเที่ยงแล้ว ได้เวลากราบลาหลวงพ่อโสธร เพื่อมุ่งหน้าไปยังวัดชื่อดังอีกแห่งหนึ่งของจังหวัดฉะเชิงเทรา ซึ่งเป็นที่เลื่องลือกันในโลกโซเชี่ยลจนกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใหม่ไปแล้ว และนั่นก็คือ “วัดสมานรัตนาราม” ที่เป็นอีกแยกหนึ่งของสายธารแห่งศรัทธา ตั้งอยู่ที่ตำบลบางแก้ว อำเภอเมือง จังหวัดฉะเชิงเทรา นี่่เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างที่ดีของส่วนผสมแห่งความลงตัวที่เหมาะเจาะระหว่างธุรกิจกับความศรัทธาในศาสนา

“เจ้าแม่กวนอิม ปางประทานบุตร” .. แฮ่ๆๆ .. แดดตรงหัวพอดี เงยกล้องขึ้นไปย้อนแสงเต็มๆ ..

วัดสมานรัตนารามเป็นวัดเก่าแก่ที่มีการบริหารจัดการในเชิงรุกแบบสมัยใหม่เพื่อสร้างความอยู่ดีกินดีและคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นให้กับชุมชน ดังนั้นจึงต้องสร้างจุดขายที่มีเป้าหมายอย่างชัดเจน และนับเป็นกุศโลบายอย่างหนึ่งที่จะนำพาคนทุกเพศทุกวัยให้เข้าวัดได้อย่างไม่ต้องเคอะเขิน ปรับเปลี่ยนทัศนคติของเด็กรุ่นใหม่ที่เห็นว่าวัดเป็นเรื่องของคนแก่ให้มองวัดเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสามารถเข้ามาพักผ่อนหย่อนใจได้ ไม่ปล่อยเวลาให้เสียไปกับสิ่งมัวเมาล่อตาล่อใจในสังคมทุนนิยมอย่างเช่นปัจจุบัน ช่วยให้คนเราเข้าใกล้วัดได้มากขึ้น การขัดเกลาหล่อหลอมจิตใจและพฤติกรรมก็จะทำได้ง่ายดายขึ้น สามารถที่จะสอดแทรกธรรมะให้ซึมซาบเข้าไปยังเด็กรุ่นใหม่โดยที่เค้าไม่ทันรู้ตัวผ่านกระบวนการจัดการอย่างเป็นระบบของทางวัด(ความคิดเห็นของผู้เขียน)

จุดเด่นอันเป็นที่รู้จักเป็นอย่างดีของวัดสมานฯ ก็คือ พระพิฆเนศ ปางเสวยสุของค์ใหญ่ที่สุดในโลก ที่ใครๆ ก็ต้องไปถ่ายรูปกลับมาแชร์กันจนทั่วจนกลายเป็นแลนด์มาร์กของวัดนี้ไปเสียแล้ว แต่ที่จริงวัดสมานฯ มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกมากมายหลายองค์ให้ได้ไปกราบไหว้บูชาเพื่อเป็นสิริมงคลกับตัวเอง เช่น พระพิฆเนศ 108 กร, องค์ท้าวมหาพรหม, พระราหู, พระอินทร์ทรงช้างเอราวัณ, องค์เจ้าแม่กวนอิมปางประทานบุตร, องค์ท้าวเวสสุวรรณ, บามครูพ่อแก่, องค์พระศิวะและองค์พระแม่อุมาเทวี ฯลฯ ซึ่งเห็นชัดเจนว่าเน้นไปที่เทพต่างๆ ตามความเชื่อและศรัทธาอีกสายหนึ่งที่สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างลงตัว

 
พระราหู .. อยู่ด้านหน้าวัดเลยครับ .. / ใกล้กันก็มีพระอินทร์ทรงช้างเอราวัณ ..

อ๊ะๆ .. เดี๋ยวก่อนนะครับ อาจมีหลายคนที่เห็นต่าง อาจมองว่าวัดสมานฯ เน้นทำพุทธุรกิจจนจะกลายเป็นศาสนบริษัทมากกว่าศาสนสถานเสียแล้ว ซึ่งต้องขอบอกก่อนเลยว่าเอนทรี่นี้ เนื้อหาในส่วนของวัดสมานฯ เป็นมุมมองและความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนเท่านั้น ขอยืนยันว่าไม่ได้ตั้งใจเขียนเพื่อจะเชียร์หรือรับค่าตอบแทนใดๆ จากใครทั้งสิ้น แค่อยากรู้และบังเอิญว่ามีโอกาสได้เดินทางไปดูให้เห็นด้วยตาตัวเองเท่านั้น

 
องค์ท้าวมหาพรหม .. องค์ใหญ่กำลังสร้างอยู่ด้านหลังตำหนักนี้ .. / พญานาคคู่นี้ พ่นน้ำได้จริงนะครับ .. อยู่ริมแม่น้ำติดกับตลาด ..

ในความคิดของผมมันแสดงให้เห็นชัดเจนว่ามีการสร้างงานให้คนในชุมชนที่อาศัยอยู่โดยรอบวัดอย่างมากมาย สร้างโอกาสทางการค้าขายและสร้างธุรกิจให้กับคนท้องถิ่นจากการท่องเที่ยว ความเจริญที่ตามเข้ามาจากถนนหนทางที่ปรับปรุง คุณภาพชีวิตของชาวบ้านเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดี มีการร่วมมือกันมากขึ้นระหว่างชุมชนและหน่วยงานรัฐโดยมีวัดเป็นเสมือนตัวกลาง อำนาจต่อรองของท้องถิ่นมีสูงขึ้น ชุมชนสามารถพึ่งตัวเองได้มากกว่าเดิม และทั้งหมดนี้นั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้หากไม่มีวัดและศรัทธาเป็นกลจักรในการขับเคลื่อน ผมถึงบอกว่านี่เป็นตัวอย่างของความลงตัวของธุรกิจและศาสนาดังที่กล่าวไปแล้ว

 
อยากอธิษฐานขออะไรก็กระซิบใส่หูหนูฝากไปบอกองค์เทพได้เลย แต่เวลากระซิบก็ให้เอามือปิดหูอีกข้างของหนูเอาไว้ด้วย ไม่งั้นหนูจะทำเป็นเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา คำขอจะไปไม่ถึงเอานา .. / ตรงนี้เป็นตลาด .. เอ๊ะ .. เรียกว่าศูนย์อาหารดีกว่า อยู่ติดกับพญานาค ถัดจากองค์พระพิฆเนศมานิดนึง ..

แวะเข้าไปเยี่ยมชมเวบไซต์ของวัดสมานรัตนารามได้ที่นี่ครับ
http://www.watsaman56.com

บ่ายนี้บอกลาทางแยกแห่งศรัทธา ร่ำลาฉทึงเทราย้อนกลับสู่เส้นทางสายเก่าเข้าสู่บางปะกงที่น้ำยังคงขึ้นๆ ลงๆ เช่นเดียวกับใจอนงค์ที่ยังคงเลอะเลือนกะล่อน ผมนั่งหลังพวงมาลัยนั่งฮัมเพลง “รักจางที่บางปะกง” ของสดใส ร่มโพธิ์ทอง ไปตลอดทางสู่พัทยาอันเป็นจุดหมายปลายทางในค่ำคืนนี้

ขอให้มีความสุขทุกท่านนะครับ เจอกันใหม่ยามที่หัวใจถวิลหาและเมื่อเวลาดีๆ มีมาให้พากันออกไปกอดเมืองไทยให้คลายเหงา

 

เขียนโดย : Tombass
เขียนเมื่อ : วันอังคารที่ 20 ตุลาคม 2558 เวลา 0:22 น. GMT+7 TH

วันพุธที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2556

20130814 ณ ราตรีหนึ่ง .. เมื่อได้ไปถึง .. ที่กลางกรุงเทพฯ ..


ศิลปะบนความไม่เป็นระเบียบของ Pattern (โปรดมองให้เป็นศิลปะนะจ๊ะ .. 555+)

กลับจากเมืองกาญจน์ยังไม่ได้อาทิตย์ ก็มีเรื่องให้ต้องไปทำธุระแถวๆ สีลมตามเวลานัดในช่วงเย็น ไอ่ครั้นจะขับรถไปสู่ใจกลางเมืองในช่วงเวลาแบบนี้คงไม่ใช่ความคิดที่ดีสักเท่าไหร่ ดูจะเป็นการเสียพลังกายพลังใจ เสียสุขภาพจิตและสิ้นเปลืองพลังงานโดยใช่เหตุ และเพื่อเป็นการช่วยกันประหยัดและลดมลพิษให้กรุงเทพฯ ของเรา เลยตัดสินใจเอารถไปจอดไว้ที่ลาน Park & Go ในบริเวณสถานี MRT ลาดพร้าว แล้วใช้บริการ MRTไปต่อ BTS น่าจะสะดวกกว่า ซึ่งทำให้ผมใช้เวลาเดินทางจาก MRT ลาดพร้าวถึงสีลมในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง (ถ้าหากขับรถไปเองคงใช้เวลาราวๆ 1.5 – 2 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ) อยากแนะนำให้คนที่มีรถหันมาใช้บริการระบบขนส่งมวลชนสาธารณะกันเยอะๆ ครับ


ขอบคุณภาพจาก http://news.mthai.com (คลิ๊กเพื่อขยายดูภาพใหญ่)

เสร็จจากภารกิจก็เข้าไปนั่งจิบกาแฟยามเย็นเล่นเน็ตเพลินๆ ในร้านกาแฟของผู้ให้บริการโทรศัพท์มือถือเจ้าดัง เฝ้าดูชีวิตผู้คนที่กลุ่มหนึ่งทำงานมาทั้งวันกำลังทยอยเดินทางกลับบ้าน สวนทางกับอีกกลุ่มที่กำลังเริ่มต้นชีวิตประจำวัน(คืน) ที่มาตั้งร้านขายของบริเวณบนทางเดินเท้าของสองฝั่งถนนสีลมกันอย่างขะมักเขม้น หนทางชีวิตที่แต่ละคนเลือกเดินมันก็เป็นไปตามจังหวะ โอกาสและความถนัดของตน

สองทุ่มเศษแล้วสินะ ผมเดินเรื่อยๆ ผ่านร้านรวงต่างๆ ที่เริ่มคึกคักขึ้นตามเวลา เหมือนว่ายิ่งดึกก็ยิ่งมีคนมาเดินซื้อของกันมากขึ้น สินค้าที่วางขายส่วนใหญ่ก็เป็นของกิน ของที่ใช้ ของที่ระลึก เพราะนอกจากจะมีคนหนุ่มสาวที่ทำงานออฟฟิศในย่านธุรกิจของสีลม/สาธรแล้ว อีกกลุ่มเป้าหมายที่สำคัญก็คือนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่ชื่นชอบบรรยากาศและบริการความบันเทิงในยามค่ำคืนของพัฒน์พงศ์ที่มีชื่อเสียงกระฉ่อนไปทั่วโลกนั่นเอง

 
ด้านหนึ่งกำลังกลับบ้าน .. / อีกด้านหนึ่งกำลังเริ่มชีวิตของวัน(คืน)นี้ ..


ทั้งสองด้านของชีวิตที่โคจรมาบรรจบกันได้โดยมีเจ้ารถไฟฟ้าขบวนนี้ช่วยเป็นสื่อกลาง ..

ผมเดินย้อนกลับไปสู่หัวถนนสีลมบริเวณทางลงสถานี MRT สีลม ที่อยู่ใกล้ๆ กับโรงแรมดุสิตธานีซึ่งเป็นจุดเชื่อมต่อของรถไฟฟ้าที่สองสายเพื่อขึ้นไปยังสถานี BTS ศาลาแดง แล้วเดินทางไปยังสถานีต่อไปที่สถานีช่องนนทรีอันเป็นจุดเชื่อมต่อกับ BRT ซึ่งจริงๆ แล้วผมไม่ได้มีธุระอะไรที่นั่นหรอก แค่อยากจะออกไปแตะขอบฟ้า ออกไปยืนดูแสงดาววาววับประดับประดาบนท้องฟ้าสีเทาเข้มของยามค่ำคืนที่ฉาบทาบทับอยู่เบื้องหลังตึกสูงเสียดฟ้าที่กำลังเปล่งประกายนวลตาจากแสงนีออนสีขาวอมฟ้าแข่งกับแสงดาวที่กำลังพร่างพราวริบหรี่ที่ดินแดนอันไกลโพ้น

 
ตึกสูงเสียดฟ้า กำลังยืนหยัดท้าทายเมฆดำที่ลอยทะมึนอยู่เบื้องหลัง .. /  เส้นทางนี้ที่พาคนกลุ่มหนึ่งกลับสู่รังนอน ..

แต่สงสัยจะอยู่ไกลเกินไปถ่ายรูปออกมาเลยไม่เห็นดาวสักดวงเลย มีแต่เมฆใหญ่น้อยลอยกระจายอยู่เรี่ยๆ ยอดตึก สักพักก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของสถานี BTS ช่องนนทรีเดินมาบอกผมอย่างสุภาพว่าห้ามใช้ขาตั้งกล้องนะ เราจึงควรต้องให้ความร่วมมือกับเจ้าของสถานที่ เพราะกฎไม่ได้มีไว้แหกแต่มีไว้เพื่อความสงบเรียบร้อยและความปลอดภัยของผู้ใช้สถานที่นั้นๆ ร่วมกับเรา โปรดท่องเอาไว้ให้ขึ้นใจนะครับว่า “คนที่ถือกล้องอยู่ในมือไม่ได้ถือว่ามีอภิสิทธิ์พิเศษใดๆ ที่จะไม่ปฏิบัติตามกฎระเบียบของสถานที่ที่ไปเยี่ยมชม” และยิ่งควรที่จะต้องระมัดระวังให้มากขึ้นกว่าคนอื่นๆ ด้วยซ้ำเพราะไม่รู้ว่าอุปกรณ์ที่เรานำไปนั้นจะไปกีดขวางหรือรบกวนบุคคลอื่นที่เข้าใช้สถานที่นั้นหรือไม่ (สงสัยผมจะอารมณ์ค้างจากทริปนอนแพ .. แลสะพานฯ)

  
ท้องฟ้าคืนนี้ที่ไร้ดวงดาว .. / เมฆลอยพริ้วปลิวละล่องตามกระแสลม .. / ดังจะขาดกันไม่ได้ .. หากแม้นไร้ซึ่งสายลม เจ้าปุยเมฆคงเศร้าซม ดั่งขาดคนที่คุ้นเคย .. ฮิ้ววววว .. 555+

สรุปงานนี้ต้องเก็บขาตั้งกล้องอันเล็กๆ ของผมเข้ากระเป๋า หันมาเร่ง ISO และกลั้นหายใจให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ หรือไม่ก็ต้องหาเอาเสาสถานี, ผนังหรืออะไรก็ได้ที่จะอาศัยพิงตัวกลมๆ ของผมเพื่อทิ้งน้ำหนักไปพักเอาไว้ให้อยู่นิ่งๆ ได้สักยี่สิบ-สามสิบวินาที ไม่เช่นนั้นคงไม่มีทางได้ภาพมาประกอบบล็อคนี้เป็นแน่แท้ แต่ละภาพแต่ละชัตเตอร์ที่กดลงไปแต่ละทีนั้นต้องกลั้นหายใจกันจนหน้าเขียวหน้าแดงแต่ก็ยังได้ภาพมาแค่เนี๊ยะ มีสั่นมีเบลอบ้างตามประสาพอรวมๆ กับ Noise ที่ตามมาพร้อมกับ ISO ที่สูงปรี๊ดแบบนั้นเลยต้องอาศัยโปรแกรมรีทัชภาพช่วยเกลี่ยๆ Pixel เข้าหากันสักหน่อยมันก็พอจะช่วยกล้อมแกล้มไปได้บ้างเหมือนกัน

 
ดึกดื่นสักแค่ไหน ถนนสายนี้ก็ไม่มีวันหลับ .. / ธุรกิจบนทางเท้า .. ชีวิตที่ต่อสู้ เพราะคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะเป็นคนดีได้ ..

ค่ำคืนนี้ก็ได้เวลาบอกลาสถานีรถไฟฟ้า BTS ช่องนนทรีกันแล้วเพราผมต้องไปต่อ MRT ที่ศาลาแดงกลับไปลานจอด Park & Go ของสถานีลาดพร้าว เพื่อจะไปพาน้องแจ๊สที่จอดทิ้งไว้ตั้งแต่เย็นกลับบ้านไปนอนพักผ่อนกันเสียที ในยามที่สิ้นแสงทิวา ณ ราตรีหนึ่ง เมื่อได้ไปถึง ที่กลางกรุงเทพฯ ..

 

 

เขียนโดย : Tombass
เขียนเมื่อ : วันพุธที่ 30 กันยายน 2558 เวลา 20:44 น. GMT+7 TH

วันพฤหัสบดีที่ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2556

20130808-09 ไปนอนแพ .. แลสะพาน .. เดินสุสานฝรั่ง ..


 Before Sunset .. ก่อนจะสิ้นแสงตะวัน ..

ทริปนี้เกิดจากความมือบอนของผมเอง อยู่ว่างเป็นไม่ได้ต้องเปิดเน็ตเสิร์ชหาโปรโลว์แฟร์+ที่พักราคาประหยัดตามสภาวะการเงินในกระเป๋า จนไปคว้าห้องพักในแพริมแม่น้ำในราคาคืนละแค่ 250 บาทเท่านั้น คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ ราคาเหมาะกับนักท่องเที่ยวซำเหมาแบบผมแท้ๆ และวันนี้ก็ได้กำหนดเวลาเดินทาง รีบโทรคอนเฟิร์มที่พักให้เรียบร้อยว่าไปแน่ๆ แต่ขอเช็คอินช้าหน่อยนะ เพราะว่าจะพาหุ่นกลมๆ ของผมไปร่อนที่น้ำตกซะก่อน

ด้วยความที่เมืองกาญจน์เป็นจังหวัดที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะเคยได้อยู่ที่นี่ซะหลายปี ไม่ต้องเผื่อเวลาเพื่อเอาไปหลงทาง จึงไม่มีความจำเป็นต้องรีบร้อนออกจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่มืดแต่อย่างใด เก้าโมงกว่าโน่นแน่ะกว่าที่ล้อจะได้เริ่มหมุน เพราะขี้เกียจไปเบียดเสียดเยียดยัดกับปริมาณรถอันมหาศาลในช่วงเช้าของย่านบางกะปิซึ่งมันเหมือนจะเป็นเรื่องปกติของคนแถวนี้ไปเสียแล้ว

ผมใช้เส้นทางมาตรฐานจากหน้าบ้านออกสู่ถนนลาดพร้าว ตรงยาวถึงรัชดาฯ เลี้ยวขวาไปผ่านหน้าศาลฯ ข้ามสะพานรัชโยธิน ปรี๊นนนนๆๆ ขอทางหน่อย อย่าปาดหน้าอย่าแซงซ้ายนะพี่ชาย ผมคอยจะขึ้นสะพานพระรามเจ็ดอยู่นะ ตรงมาเข้าบางพลัดเลี้ยวขวาอีกทีสู่ถนนสิรินธร แล้วคราวนี้ก็ตรงยาวบนถนนพุทธมณฑลจนสุดทางข้ามสะพานเข้าถนนเพชรเกษม วิ่งสายเลี่ยงเมืองนครปฐมสู่สะพานข้ามถนนเพื่อไปบ้านโป่ง/กาญจนบุรี ขับชิลล์ไปเรื่อยๆ ข้ามทางรถไฟก็จะถึงแยกเข้าบ้านโป่งให้เลี้ยวขวานะเพราะเราจะไปเมืองกาญจน์ ส่วนถ้าใครอยากจะแวะหาอะไรทานกันที่บ้านโป่งก็ตามสะดวกเลย ผมการันตีบ้านโป่งมีแต่ของอร่อย เอาไว้จะมาตระเวนชิมร้านเด็ดๆ เผื่อจะได้เอาเรื่องกินมาเขียนลงบล็อคกับเค้าบ้าง กลับเข้าสู่เส้นทางกันต่อครับ ก็เพราะจากแยกนี้มันไม่ต้องเลี้ยวซ้ายหรือขวาอีกแล้วครับ ตรงอย่างเดียวจะเข้าสู่ตัวเมืองกาญจน์ รับรองว่าถ้ามาตามเส้นทางที่ผมพร่ำพรรณามาตลอดย่อหน้านี้ไม่มีทางหลงไปออกพม่าแน่ๆ ครับ ..

 
ไปถึงน้ำตกแล้วก็ต้องมีการเก็บภาพร่วมกันซะหน่อย .. / ไปคนเดียวก็ต้องถ่ายคู่กับรถแทนไปก่อนก็แล้วกัน ..

ถึงเมืองกาญจน์ก็เลยเที่ยงไปนิดหน่อย แดดไม่ค่อยมีฟ้าขาวๆ ซีดๆ เมฆครึ้มๆ ลอยเร็วๆ อยู่บนฟ้า ผมยังไม่หิวเพราะซดกาแฟมาตลอดทางตามสไตล์การขับรถแบบชิลล์อินดูของผม ก็เลยบึ่งตรงไปน้ำตกก่อนดีกว่าเพราะอีกกว่าหกสิบกิโลเมตรแน่ะ เส้นทางไปน้ำตกเอราวัณก็คือเส้นทางเดียวกับทางไปเขื่อนศรีนครินทร์นั่นแหละครับ ขับผ่านเขื่อนท่าทุ่งนาไปก่อนอีกเดี๋ยวก็ถึง เชื่อโผ๊มมมมมเฮ๊อออออะ

แต่มันเป็นความโชคร้ายของผมหรืออย่างไรไม่ทราบ อุตส่าห์ดั้นด้นไปถึงที่หมายทั้งทีแต่เจ้าเมฆครึ้มตัวดีที่เมื่อกี้นี้ลอยลิ่วๆ อยู่ที่เมืองกาญจน์ก็ดันลอยปรี่ต่ำลงอย่างรวดเร็วที่น้ำตกเอราวัณพอดี๊พอดี แล้วก็ยังพร้อมใจกันเทพรวดลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา อุตส่าห์เดินไปถึงข้างหน้าป้ายทางเข้าแล้วนะ เจอแบบนี้ผมนี่รีบวิ่งหัวซุกหัวซุนเลยครับ ทั้งกระเป๋ากล้องทั้งขาตั้งกล้องพะรุงพะรังทุลักทุเลกว่าจะมาถึงรถก็เล่นเอาเสื้อยืดกางเกงยีนส์เปียกแฉะไปครึ่งตัว เริ่มหิวแล้วด้วยจะกลับก็ยังไม่เหมาะเพราะฝนแรงมาก มองเห็นถนนข้างหน้าได้ไม่เกินห้าเมตร เห็นทีจะเป็นอันตรายกับสวัสดิภาพการเดินทางจึงเห็นควรให้พาตัวเองหลบอยู่ในรถไปก่อน ไม่เป็นไรยังมีรถทัวร์อีกสี่-ห้าคันจอดติดฝนอยู่เป็นเพื่อนกันที่ลานจอด

กว่าฝนจะหยุดตกก็ปาเข้าไปบ่ายสาม หมดแรงใจที่จะเดินเข้าไปดูน้ำตกแล้วล่ะ ไม่อยากรีบเร่งลนลานกับการเดินเที่ยวเพราะต้องออกมาให้ทันเวลาปิดอุทยาน มันไม่ใช่สไตล์ผมน่ะ ผมยอมที่จะมาใหม่ในวันอื่นเพราะกว่าผมจะถ่ายได้แต่ละรูปเนี่ยะใช้เวลานานมาก ไม่ใช่เพราะเพ่งพินิจพิจารณาหาทิศทางแสงหรือจัดองค์ประกอบอะไรหรอกครับ ผมมัวแต่ใช้เวลาไปดื่มด่ำกับธรรมชาติรอบตัวต่างหากล่ะ ฮ่าๆๆ


เป็นหลักฐานว่าไปถึงแล้วนะ .. แต่ฝนฟ้าไม่เป็นใจ เลยได้มาแค่เนี๊ยะ ..

ตัดสินใจกลับเมืองกาญจน์ดีกว่า เพราะนัดกับที่แพเอาไว้ว่าจะเข้าไปเช็คอินประมาณสี่-ห้าโมงเย็น เดี๋ยวจะไม่มีที่นอนซะเปล่าๆ ที่สำคัญเริ่มหิวมากๆ แล้วด้วย กลับมาถึงเมืองกาญจน์ราวๆ สี่โมงเห็นทางเข้าไปสะพานข้ามแม่น้ำแควก็เลยกลับรถขวับเสียงล้อบดถนนดังเอี๊ยดอ๊าดจนชาวบ้านแถวนั้นพร้อมใจกันหันมาสรรเสริญผมกันซะเป็นกระบุงโกย กลับรถได้ก็เลี้ยวซ้ายเข้าไปดูซักหน่อย เพราะยังไงๆ ที่พักก็อยู่ถัดจากสะพานไปไม่เท่าไหร่ ถือโอกาสแวะไปเดินเล่นยามเย็นเผื่อจะเห็นแสงรำไรในยามอาทิตย์อัสดง แต่จนแล้วจนรอดก็ต้องผิดหวังเหมือนฟ้าจงใจแกล้งกันเพราะเจ้าเมฆฝนยังคงลอยครึ้มปกคลุมไปทั่ว เลยได้แต่ไปเก็บภาพนักท่องเที่ยวที่แห่กันมาเดินข้ามสะพานเล่นในยามที่รถไฟยังไม่มา รถไฟเที่ยวขึ้นตอนเย็นขบวน 259 จะมาถึงราวๆ สี่โมงครึ่ง ส่วนเที่ยวล่องขบวน 486 จะมาถึงประมาณห้าโมงครึ่ง ใครจะอยู่รอก็ได้แต่ผมจะรีบไปเช็คอินเข้าที่พักก่อน พรุ่งนี้ตอนเช้าก็มีขบวน 257 มาถึงตอนสิบโมงกว่า ออกมารอถ่ายรูปรถไฟแล้วค่อยกลับไปเช็คเอ้าท์ก็ยังทันถมไป


เจ้าม้าเหล็กขบวนนี้ที่เคยคำรามก้องบนทางรถไฟสายมรณะแห่งนี้ ..

 
พากันเดินข้ามสะพานกันเป็นขบวนใหญ่ ไม่รู้ฝั่งโน้นเค้ามีอะไรกันนะ .. / เอาไปซื้อหวยดีไม๊เนี่ย ..!!!


บริเวณนี้เค้าจัดงานแสงสีเสียงกันเป็นประจำทุกปี ..

 
ผมตั้งใจถ่ายรางรถไฟนะ แต่บังเอิญติดภาพคู่รักเซลฟี่กันมาด้วย จริงๆ นะ เอ้าาาาา .. / เหล็กแต่ละท่อน หมุดแต่ละตัว กว่าจะมาเป็นสะพานก็ต้องแลกมาด้วยชีวิต ..

  
หลายชีวิตที่ต้องสังเวยในสายน้ำแห่งนี้ .. / เด็กๆ ชาวต่างชาติ โดยมากก็มาวิ่งเล่นกันซะมากกว่า .. / ป้ายสะพานแควใหญ่ ..

ไหนๆ ก็แวะกันแล้วก็เลยเดินตามนักท่องเที่ยวข้ามสะพานไปอีกฝั่ง ไม่น่าเชื่อว่าเส้นทางรถไฟและสะพานแห่งนี้จะพรากเด็กหนุ่มจากครอบครัวอันอบอุ่น ที่ประเทศอันเป็นที่รักส่งพวกเขาให้บินไกลข้ามน้ำข้ามทะเลมากว่าครึ่งโลกเพื่อเอาชีวิตมาสังเวยให้กับความโหดร้ายของสงครามโลกครั้งที่สอง จนเป็นที่กล่าวขานกันไปทั่วโลกว่า “ไม้หมอนแต่ละอันของทางรถไฟสายนี้คือหนึ่งชีวิตที่ต้องดับสิ้นไปของเหล่าเชลยศึก” มองจากบนสะพานสู่ห้วงน้ำที่เขียวคล้ำดูลึกล้ำสุดประมาณที่เชลยสงครามต้องทำงานหนักทั้งกลางวันกลางคืน อดๆ อยากๆ จนผ่ายผอมรวมถึงต้องเผชิญกับไข้ป่าและสัตว์ร้ายนานาชนิดจนสุดท้ายก็ล้มตายกันไปราวใบไม้ร่วง ส่วนที่ตายก็ตายไปเชลยกลุ่มใหม่ก็จะถูกส่งเข้ามาทำงานต่อเนื่องกันไปไม่มีวันหยุด ไม่ได้ค่าแรง ไม่มีสิทธิมีเสียงจะโต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้น ยิ่งเขียนก็ยิ่งอินกับเรื่องราว

“สงครามใดๆ ก็ไม่เคยมีผู้ชนะที่แท้จริง เพราะชัยชนะบนความสูญเสียมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับความพ่ายแพ้ในสงครามที่ตัวเองก่อขึ้นเท่านั้น”

ออกจากภาพแห่งอดีตแล้วรีบไปเช็คอินเข้าห้องพักกันซักทีดีกว่า ตอนนี้อยากอาบน้ำอาบท่าแล้วหาอะไรใส่ท้องบ้างแล้วล่ะ หิวจนท้องกิ่วเพราะแขวนท้องมาทั้งวันกับกาแฟสดแก้วเดียวจริงๆ ผมได้ห้องพักริมสุดของแพและดูเหมือนห้องข้างๆ จะไม่มีแขกมาเข้าพัก คาดว่าคืนนี้น่าจะไม่ต้องทนนอนฟังเสียงอู้อี้ๆ กุกกักๆ จนแพโยกเป็นจังหวะของข้างห้อง มันบาดใจคนโสดรู้บ้างไหมเนี่ยะ? หวังว่าคงจะได้นอนอย่างสบายใจฟังเสียงน้ำไหลใต้แพดังจ๊อกๆๆๆ คละเคล้ากับเสียงหรีดหริ่งเรไรที่พร้อมใจกันกรีดปีกบางสวยกลายเป็นเสียงเสนาะทอประสานกันเป็นบทเพลงบรรเลงแห่งธรรมชาติขับกล่อมให้นอนหลับปุ๋ยทั้งคืนเป็นแน่

ข่าวร้ายสำหรับผมคือเย็นนี้ที่พักไม่มีอาหารขายเพราะแม่ครัวไม่อยู่ แต่เหล้าเบียร์กับแกล้มง่ายๆ ยังพอมีสำหรับคนที่ชอบดื่มชอบฟังเพลงเบาๆ เคล้าสายน้ำ ส่วนผมมันคนไม่ดื่มเลยต้องพึ่งข้าวผัดกระเพราะของเซเว่นอีเลฟเว่นกับชาเขียวสองขวดและขนูกขนมอีกนิดหน่อยที่ซื้อติดมือเอาไว้ตอนก่อนเข้ามาเช็คอิน ก็พอช่วยให้อิ่มไปได้ตามสไตล์ลุยๆ กับตลอดค่ำคืนแห่งความสุขนี้

เที่ยวคนเดียวกันก็ดีอย่างนี้แหละ ไม่สิ้นเปลืองมาก ไม่ต้องกินมื้อใหญ่ ไม่ต้องห่วงว่าใครจะกินอะไรได้หรือไม่ จะไปที่ไหนก็ไปได้ตามใจ จะหยุดตรงไหนก็หยุดไม่ต้องถามความเห็นใคร จะถ่ายรูปตรงไหน นานแค่ไหนก็ไม่ต้องเกรงใจคนรอ นับข้อดีได้ห้าข้อแล้ว ผมก็ขอเชิญให้หันมาเที่ยวคนเดียวกันดีกว่า (ข้ออ้างของคนโสดต่างหากล่ะ .. ฮ่าๆๆ ..)


ค่ำคืนที่เดียวดายกับใต้พื้นน้ำที่เรียบสนิทราวกับแผ่นกระจก แต่ลึกๆ แล้วมันเหมือนซ่อนความเศร้าโศกเอาไว้ในเงามืดแห่งสงคราม ..

ค่ำคืนนี้ยังไม่ง่วงเท่าไหร่เลยออกมาเก็บภาพอยู่คนเดียวหน้าห้อง ไฟหรี่ๆ ดวงเดียวผสานกับภาพท้องน้ำเบื้องหน้ามันทำให้ จินตนาการกระเจิดกระเจิงเปิดเปิงนึกไปไกลถึงเรื่องลึกลับที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้แห่งสายน้ำ วิญญาณของคนที่ตายในสงครามอาจจะยังคงอยู่ที่ไหนสักแห่งใต้แม่น้ำแห่งสงครามสายนี้ แล้วจู่ๆ ก็ขนลุกซู่ขึ้นมาเฉยๆ เลิกถ่ายดีกว่า ผมนี่เผ่นเข้าห้องโดยพลันเลยครับ

กลับเข้ามานอนเล่นบนเตียงนุ่มๆ กับหมอนยวบๆ หยิบกล้องออกมาเปิดดูภาพที่ไปถ่ายเมื่อบ่ายนี้ ไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวสักเท่าไหร่ ท้องฟ้าไม่สวยเอาซะจริงๆ เลยนะเนี่ยะ เห็นภาพแล้วนึกท้อใจหันไปหยิบเอาโทรศัพท์มานอนเล่นเปิดเฟซ เช็คไลน์ โพสโน่นนี่นั่นไปตามประสาคนบ้ากล้องดีกว่า พื้นที่บริเวณที่พักมีสัญญาณไว-ไฟฟรีให้เล่นเพลินๆ ซึ่งบางครั้งก็เร็วปรู๊ดปร๊าดแต่บางทีก็สะดุดหยุดบ้างตามความแรงของสัญญาณรบกวน แต่หากฉุกเฉินอะไรขึ้นมาสัญญาณสามจี-สี่จีของทุกผู้ให้บริการก็พร้อมให้คุณได้ผลาญโควต้าดาต้าของคุณได้ตลอดเวลาเช่นกัน ความรู้สึกสุดท้ายที่จำได้ผมเห็นนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนยี่สิบนาที แล้วประสาททุกส่วนของผมก็ดับวูบลง แน่นอนผมก็ยังคงนอนหลับคาโทรศัพท์ไปอีกคืนเหมือนเคย

วันนี้ตื่นมาสัมผัสกับความชุ่มชื้นในอากาศยามเช้าที่แสนสดชื่นของริมแม่น้ำ พอเปิดประตูห้องออกมาก็ต้องตกใจเพราะเห็นหนุ่มสาววัยรุ่นชาวต่างชาติผมทองมานั่งอยู่หน้าห้อง เก้าอี้พลาสติกมีพนักพิงเก่าคร่ำสีขาวหม่นตัวไม่ใหญ่ขนาดที่ก้นอวบๆ ของผมนั่งคนเดียวก็แทบจะรับน้ำหนักไม่ไหวอยู่แล้ว แต่นี่สาวสวยตัวเล็กนั่งบนตักชายหนุ่มบนเก้าอี้ตัวนั้นชวนให้แปลกใจว่ามันรับน้ำหนักของทั้งสองคนไหวได้อย่างไรกัน งงๆ ปนอึ้งทึ่งเสียวเล็กน้อย

แต่ก็ตามนิสัยคนไทยผมรีบส่งยิ้มสยามอย่างหวานหยาดเยิ้มไปให้ในทันที และรอยยิ้มที่ตอบกลับมาทำให้ผมได้พบเพื่อนใหม่ต่างวัยต่างวัฒนธรรมเพิ่มขึ้นอีกสองคน เขาทั้งสองคนพักอยู่กับเพื่อนๆ อีกแพนึงติดกับแพที่ผมพักโดยที่เช่าเหมาแพกันเป็นกลุ่มใหญ่ราวๆ เกือบยี่สิบคน ตอนผมออกมาเดินเก็บภาพที่พักเพื่อจะเอามาประกอบบล็อคนี้ก็เห็นทั้งกลุ่มกำลังสรวญเสเฮฮาปาร์ตี้หน้าบวมตาปรือเหมือนดวดแอลกอฮอล์กันมาทั้งคืนไม่ยอมหลับยอมนอน แต่ตอนที่ผมเช็คเอ้าท์ก็เห็นเงียบหายเข้าห้องไปนอนกันหมดแล้ว


แนะนำที่พักกันสักหน่อย .. ไม่ได้ตั้งใจมาโฆษณาในบล็อคนะ โปรดดูจากภาพเอาเองแล้วกัน ..

 
บริเวณทานอาหารที่เมื่อเย็นวานแม่ครัวไม่อยู่ ทำเอาคนแรมทางอย่างผมเกือบแย่ .. / มีรถตู้ออกทุกชั่วโมงไปกรุงเทพฯ, ไปถนนข้าวสาร, ไปอนุสาวรีย์ชัยฯ, ไปหมอชิต, ไปสนามบินสุวรรณภูมิ, ไปอยุธยา, ไปหัวหิน, ไปชะอำ ใครจะไปเที่ยวต่อก็ใช้บริการได้สะดวกจริงๆ ..

  
แพทางซ้ายนั่นคือที่สองหนุ่มสาวและกลุ่มเพื่อนมาพักกันอยู่ครับ .. / ส่วนทางขวานั่นคือแพที่ผมพักเมื่อคืนนี้ .. / บันไดทางขวาคือทางขึ้นไปที่เค้าเตอร์เช็คอินและส่วนของร้านอาหาร

 
บนเทอร์เรซชั้นลอยของที่นี่ / มองลงไปก็เป็นลานกิจกรรมหากใครต้องการจะร้องรำทำเพลง แต่สงสัยจะหนวกหูคนที่มานอนชิลล์แบบผมเป็นแน่ ..


ห้องสุดท้ายริมแพที่เห็นหน้าต่างบานเกล็ดสองบานนั่นคือนิวาสถานของผมในค่ำคืนที่ผ่านมาครับ ..

วันนี้ผมเช็คเอ้าท์เร็วเพราะมีนัดกับรถไฟเที่ยวขึ้นขบวน 257 ธนบุรี-น้ำตก ที่จะมาถึงราวๆ สิบโมงสี่สิบ ซึ่งก็อาจจจะมีเลทบ้างไรบ้างกระฉึกกระฉักกันไปตามคอนเซ็ปของการรถไฟแห่งประเทศไทย ที่เน้นให้บริการแบบสโลว์ไลฟ์เพื่อที่จะให้ผู้โดยสารได้ดื่มด่ำกับธรรมชาติสองข้างทางได้อย่างเต็มอิ่ม ผมไปเดินเล่นดูสินค้าที่ขายซึ่งแถวนั้นจะมีตลาดค้าพลอยอยู่ด้วย ส่วนของลานจอดรถก็กว้างขวางไม่มีการเก็บค่าจอดแต่ร้อนไป(ไม่)หน่อยนะ ของกินก็มีให้เลือกหลายร้านเดินเลือกเดินช็อปชมชิมกันได้ตามใจราคาไม่แพง

ถนนด้านเลียบแม่น้ำที่ผมขับผ่านเมื่อเย็นวาน วันนี้รถยังไม่หนาแน่นเท่าไหร่ ผู้คนก็ยังไม่ขวักไขว่ ผมอาศัยเดินเลียบๆ เลาะไปตามข้างๆ ตลาดค้าพลอย เพื่อไปยังสถานีรถไฟซึ่งจะมีศูนย์บัญชาการของนายสถานีเป็นตู้เล็กๆ ใกล้กับตำแหน่งของป้ายที่บอกตำแหน่งจอดของหัวขบวน แต่ไม่เห็นมีเจ้าหน้าที่ขายตั๋วเพราะเขาจะขายเป็นรอบๆ แค่ช่วงเวลาที่รถไฟแฟร์มองต์วิ่งข้ามสะพานไป-กลับแค่นั้น สนนราคาก็แค่คนละ 20 บาทเท่านั้น และใกล้ๆ กันก็จะมีป้ายบอกชัดเจนว่ารถไฟจะมาเวลาไหนบ้างจะได้ระมัดระวังตัว กะเผื่อเวลาให้ถูกต้องในการเดินข้ามสะพาน หากเดินข้ามทางรถไฟไปก็จะมีศูนย์บริการนักท่องเที่ยวของตำรวจท่องเที่ยวตั้งอยู่เยื้องๆ กัน

 
ลานจอดรถบริเวณตลาดค้าพลอย .. / ขนูกขนมของกินของฝากใครสั่งก็จ่ายตังค์กันมั่งสิค๊าบบบบ ..


ตู้ขายตั๋วรถแฟร์มองต์ ตอนที่ผมไปถึงยังไม่เปิดขายครับ ..

 
ไม่ว่าจะเวลาไหน สะพานข้ามแม่น้ำแควก็ไม่เคยว่างเว้นจากผู้คน .. / ศูนย์อำนวยการของตำรวจท่องเที่ยว ..


เอามาให้ดูเพื่อเป็นแนวทางในการวางแผนการเดินทางไปเที่ยวสะพานข้ามแม่น้ำแคว ..

ใกล้เวลารถไฟมา คนก็จะมายืนเข้าแถวเรียงหน้ากระดานสองข้างรางเพื่อรอรับรถไฟกันมากขึ้น ไกด์ก็จะพาลูกทัวร์มายืนรอ คนที่จะขึ้นรถไฟที่สถานีนี้เพื่อไปยังสถานีถ้ำกระแซที่เป็นทางรถไฟเลียบหน้าผาและเลียบแม่น้ำแควอันเป็นสัญลักษณ์ของทางรถไฟสายนี้ หรือบางคนก็ไปลงที่สถานีน้ำตกที่เป็นสถานีปลายทางเพื่อจะไปเที่ยวน้ำตกไทรโยคน้อยที่อยู่ไม่ไกลจากสถานี แต่ผมแค่ต้องการจะถ่ายรูปรถไฟเท่านั้นเลยมายืนดักอยู่ตรงป้ายบอกตำแหน่งจอดของหัวรถจักรเพื่อจะเก็บภาพสักสิบ-ยี่สิบภาพก็พอ


ขบวน 257กำลังเข้าเทียบชานชาลาสถานี ..

 
วันนี้หัวรถจักรหมายเลข 4031 ทำขบวนมาจากสถานีธนบุรีครับ .. / ส่งเสบียงก่อนที่ขบวนรถจะออกเดินทางต่อในอีกสองนาที

ได้เวลารถไฟมาผมเก็บภาพได้บางส่วน แล้วเดินอ้อมด้านหน้าหัวรถจักรเพื่อเก็บภาพอีกมุม แต่ …..

มีกลุ่มคนถือกล้อง (ขอเรียกว่ากลุ่มคนถือกล้องก็แล้วกันนะ ไม่อยากเรียกว่าช่างภาพหรือคนรักการถ่ายภาพเพราะช่างภาพจะมีมารยาทมากกว่ากลุ่มคนถือกล้อง) คนกลุ่มนี้จะไม่สนใจใคร พอได้สะพายกล้องก็จะทึกทักเอาว่าตัวเองมีสิทธิพิเศษที่จะได้เข้าไปถ่ายรูปตรงไหนก็ได้ไม่ต้องเกรงใจใคร แล้วก็จะยึดพื้นที่ตรงนั้นไม่ยอมแบ่งปันให้ใครมาถ่ายบ้าง โดยถ่ายเสร็จก็จะเรียกพวกตัวเองมาถ่ายอีกจนกว่าจะพอใจ พวกคุณเธอที่มาด้วยก็โพสท่าโน้นท่านี้ท่านั้นแต่ละนางไม่น้อยกว่าสิบแอ็ค ไม่สนใจว่าใครเค้าจะถ่ายอยู่ก่อนหรือเปล่า? หรือมีคนที่เค้ารอจะถ่ายมุมนั้นอยู่อีกหรือไม่?


ฝรั่งยืนงงทำไมคนไทยไม่รอคิว .. คนไทยอย่างผมเลยไม่รู้จะอธิบายให้ฝรั่งเข้าใจได้ยังไงเหมือนกัน .. เฮ่ออออออ ..

 
ไปถ่ายล้อเหล็กแทนก่อนก็ได้ฟร๊ะ .. / ขบวน 257 จากสถานีธนบุรีไปสุดปลายทางที่สถานีน้ำตก

  
ปู๊นๆๆ .. เจ้าดีเซลไฟฟ้า GE4031 กำลังเร่งเครื่องดังสนั่นหวั่นไหวเพื่อปล่อยม้า 1,000 ตัวที่รอบเครื่องยนต์ 5,400 รอบออกมาพาขบวนรถไฟสายน้ำตกออกเดินทางต่อไป

 
บินข้ามมากว่าครึ่งโลกเพื่อเก็บภาพประทับใจของการที่ได้นั่งรถไฟข้ามสะพานแห่งประวัติศาสตร์ .. / ไปแล้วสินะ .. เจ้าขบวนรถไฟสายน้ำตกที่พาผู้โดยสารเข้าสู่อดีตอีกครั้งกับเส้นทางรถไฟสายมรณะ

ถ้ามันเป็นอะไรที่เป็นป่าเขาน้ำตกทะเลหรืออะไรที่มันอยู่ตรงนั้นตลอดก็พอทำเนา แต่นี่มันหัวรถจักรที่มีเวลาจอดอยู่ที่สถานีนี้แค่สองนาที ซึ่งถ้าพลาดขบวนนี้ไปอาจต้องรออีกนานเป็นชั่วโมงๆ ผมเองก็ยืนถ่ายอยู่ก่อนที่คนกลุ่มนี้จะมา ขยับหามุมหาแสงเรียบร้อยกำลังจะกดชัตเตอร์ เหล่าคุณเธอก็เดินทะเล่อทะล่าเข้ามายืนกลางเฟรมไม่ได้ดูว่าผมและชาวต่างชาติอีกกลุ่มกำลังถ่ายหัวรถจักรกันอยู่ แล้วยังมีหน้ามาโบกมือเรียกเพื่อนๆ เข้ามายืนกันสลอนให้เต็มหน้าหัวรถจักร จนแหม่มฝรั่งหันมาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดบวกกับส่งสายตาสงสัยไปที่พวกเธอ แต่พวกคุณเธอก็ไม่ได้สะทกสะท้านกับการกระทำที่ไร้มารยาทของพวกเธอแม้แต่น้อย

ส่วนผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรคิดว่าคนไทยด้วยกันเดี๋ยวถ่ายเสร็จแล้วพวกเค้าก็คงจะไป ผมขอเวลาสักยี่สิบวินาทีก็พอเพราะผมวัดแสงเลือกมุมเอาไว้แล้วแค่กดชัตเตอร์ไม่รบกวนเวลาของคนอื่นมากหรอก แต่นี่พวกคุณเธอไม่ยอมออกจากตำแหน่งหน้าหัวรถจักรสักที เวลาก็กำลังจะหมดรถก็กำลังจะออก เสียงหวูดดังขึ้นแล้วแต่คนที่ถือกล้องก็ยังคงยืนขวางมุมอยู่ไม่มีทีท่าว่าจะหลบออกไปบ้างแต่อย่างใด อีกทั้งโบกมือเรียกเพื่อนที่กำลังยกขวดเบียร์กระดกน้ำเมาลงคอเดินเป๋ไปเป๋มาให้มาเข้าเฟรม จนผมต้องเดินไปสะกิดให้ขยับนิดนึงเพื่อที่ผมและชาวต่างชาติอีกกลุ่มจะได้ถ่ายบ้าง พวกก็ขยับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนแล้วทำท่าจะมาเอาเรื่องผมซะอีก ดีที่ผมยืนรวมกลุ่มกับชาวต่างชาติและพ่อค้าแม่ค้าแถวนั้นไม่เช่นนั้นคงได้เกิดเหตุการณ์ร้ายๆ กันเป็นแน่ ด้วยเหตุนี้ผมถึงไม่ขอเรียกเค้าว่าช่างภาพหรือคนรักการถ่ายรูป เพราะพฤติกรรมแบบนี้มันก็เป็นได้แค่ลิงถือกล้องที่หลงคิดว่าตัวเองเป็นช่างภาพเท่านั้น


ข้ามสะพานไปแล้ว ..  เจอกันใหม่ในโอกาสหน้านะ ..

“การที่คุณซื้อกล้องไม่ได้ทำให้คุณเป็นช่างภาพ แต่มันทำให้คุณเป็นแค่เจ้าของกล้องเท่านั้น” (ปราชญ์ท่านหนึ่งได้กล่าวเอาไว้)

เสียอารมณ์กับคนพวกนี้ไปหลายเลเวลเลยไปหาอะไรกินดีกว่า แวะกินข้าวที่ตลาดแล้วเปลี่ยนแผนไปเดินไว้อาลัยให้กลุ่มคนถือกล้องเหล่านั้นที่สุสานฝรั่งน่าจะดี เผื่อจิตสำนึกดีๆ จะได้เกิดมีขึ้นในความรู้สึกตรงส่วนลึกในจิตใจของพวกเค้าเหล่านั้นกันบ้างไม่มากก็น้อย


สุสานทหารสัมพันธมิตร หรือที่รู้จักกันในชื่อสุสานฝรั่งหรือป่าช้าอังกฤษของคนเมืองกาญจน์นั่นเอง ..

สุสานทหารสัมพันธมิตร (ดอนรัก) หรือชื่อภาษาอังกฤษว่า Kanchanaburi War Cemetery หรือที่ชาวเมืองกาญจน์เรียกว่า “ป่าช้าอังกฤษ” หรือ “สุสานฝรั่ง” (แต่ไม่ได้หมายความว่าจะมีแต่ทหารอังกฤษหรอกนะครับ เพราะในสุสานมีทั้งทหารอังกฤษ อเมริกา ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ รวมทั้งเนเธอร์แลนด์อีกด้วย) เป็นสุสานขนาดใหญ่มีพื้นที่ราว 17 ไร่ บนพื้นที่ที่ชาวบ้านได้อุทิศให้เป็นสถานที่บรรจุศพทหารเชลยศึกบางส่วนที่เสียชีวิตในระหว่างการสร้างทางรถไฟจากกาญจนบุรีไปถึงพม่า สร้างขึ้นเพื่อเป็นอนุสรณ์สถานรำลึกถึงผู้ที่สูญเสียในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง สุสานทหารสัมพันธมิตรดอนรักตั้งอยู่บนถนนแสงชูโต อำเภอเมือง เยื้องๆ กับสถานีรถไฟกาญจนบุรี ได้บรรจุศพเชลยศึกชาวต่างชาติที่เสียชีวิตถึง 6,982 หลุม โดยเชลยศึก 300 คนที่เสียชีวิตด้วยอหิวาตกโรคและฝังไว้ที่ค่ายนิเกะ (ประมาณ 15 กิโลเมตรก่อนถึงด่านเจดีย์สามองค์) ส่วนที่เหลือได้จากหลุมฝังศพเชลยศึกตามค่ายต่างๆและยังมีสุสานช่องไก่ ซึ่งรัฐบาลไทยและฝ่ายสัมพันธมิตรได้ตกลงกันเมื่อวันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2497 เพื่อสร้างสุสานสองแห่งนี้ขึ้น

พื้นที่ในสุสานจัดแต่งแบบโล่งกว้าง เป็นพื้นสนามหญ้า ปลูกต้นไม้และดอกไม้ประดับโดยรอบ บริเวณพื้นที่ภายในได้รับการตกแต่งไว้อย่างเป็นระเบียบสวยงาม บรรยากาศในสุสานเงียบสงบและร่มรื่น เหนือหลุมฝังศพทุกหลุมมีแผ่นทองเหลืองจารึก ชื่อ อายุและประเทศของผู้เสียชีวิต บรรทัดสุดท้ายเป็นคำไว้อาลัยที่โศกเศร้า สถานที่ได้รับการดูแลรักษาอย่างสวยงามสะอาดตา ผู้เข้ามาเยี่ยมชมหรือต้องการแสดงความไว้อาลัยสามารถเดินชมในบริเวณทางเดินระหว่างหลุมศพได้ และทุกปีจะมีวันที่รำลึกถึงผู้เสียชีวิตเฉพาะของคนชาติต่างๆได้แก่

  • วัน Anzac Day 25 เมษายน ของชาวออสเตรเลียและนิวซีแลนด์
  • วัน Armistice Day 5 พฤษภาคม ของชาวเนเธอร์แลนด์
  • วัน Remembrance Day 11 พฤศจิกายน ของชาวอังกฤษ


เด็กหนุ่ม 6,982 คนบินมาทอดกายหลับอย่างสงบอยู่ใต้พื้นดินแห่งสยามประเทศ ..

 
Rest in Place  .. Amen .. / เงียบสงบ ร่มรื่น สวยงามสมกับเป็นที่พักผ่อนตลอดไปของเหล่าทหารกล้า ..

และภายในบริเวณสุสานยังมีอาคารพิพิธภัณฑ์ทางรถไฟไทย - พม่า เปิดให้เข้าชมตั้งแต่ 9.00 - 17.00 น. โดยเสียค่าเข้าชม 120 บาทและห้ามถ่ายภาพภายในพิพิธภัณฑ์​ สำหรับการเดินทางมาเยี่ยมชมสุสานฝรั่งแห่งนี้เราสามารถใช้เส้นทางจากถนนแสงชูโต (ทางหลวงหมายเลข 323) วิ่งเข้าสู่ตัวเมืองกาญจนบุรี​ ตรงผ่านสี่แยกในตัวเมืองกาญจน์ประมาณ 1.5 กิโลเมตร ผ่านวัดถาวรวราราม (วัดญวน) จากนั้นก็จะเห็นสุสานสัมพันธมิตรอยู่ทางซ้ายมือถัดจากวัด หรือเยื้องๆ กับสถานีรถไฟกาญจนบุรี

 
คำไว้อาลัยสำหรับการเสียสละของทหารที่ร่วมสร้างทางรถไฟสายมรณะเส้นนี้ .. / คำจารึกจากประชาชนชาวไทยที่ร่วมกันอุทิศให้เป็นสถานที่พักผ่อนตลอดกาล


ญาติพี่น้องอันเป็นที่รักจะยังคงอยู่ในความทรงจำตลอดไป ..

 
แผ่นทองเหลืองระบุชื่อ อายุ ชั้นยศและประเทศของเหล่าทหารหาญแต่ละนาย ..

  
ดอกไม้สวยที่ไม่เคยร่วงโรย .. เป็นดั่งความเสียสละที่ไม่เคยถูกลืม .. / ประตูทางเข้าสุสาน .. / ทางเดินระหว่างหลุมศพที่ให้ผู้เยี่ยมชมเข้าถึงญาติพี่น้องของตัวเองได้อย่างใกล้ชิด ..

เรามาลองอ่านประวัติย่อๆ ของสุสานแห่งนี้กันครับ

หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 สงบลงเมื่อ พ.ศ. 2488 ฝ่ายสัมพันธมิตรผู้ชนะสงครามได้ดำเนินการจัดสร้างอนุสรณ์สถานแด่ผู้เสียชีวิตขึ้นหลายแห่งในทวีปเอเชียซึ่งเป็นสมรภูมิสำคัญนั้นมีอนุสรณ์สถานตั้งอยู่ในหลายประเทศคือ ในประเทศไทย 2 แห่ง, พม่า 3 แห่ง, อินเดีย 6 แห่ง, บังกลาเทศ 5 แห่ง, ปากีสถานและศรีลังกาอย่างละ 2 แห่ง นอกจากนี้ที่กาญจนบุรียังมีอนุสรณ์สถานที่สร้างโดยทหารญี่ปุ่นเพื่อคารวะแด่ดวงวิญญาณผู้เสียชีวิตในระหว่างสงครามคือ "อนุสาวรีย์ไทยานุสรณ์” ส่วนกรรมกรชาวเอเชียอีกจำนวนมากที่เสียชีวิตไปโดยไม่มีผู้ใดจดบันทึกไว้นั้น มีการสร้างอนุสาวรีย์กรรมกรและทหารนิรนามไว้ที่ป่าช้าวัดญวน และโครงกระดูกอีกส่วนหนึ่งของพวกเขาตั้งแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์สงครามโลกครั้งที่ 2 (เอิ่มมม .. ประวัติย่อจริงๆ แฮะ สรุปได้ในหกบรรทัด .. ฮ่าๆๆ)

ต้องขอขอบคุณข้อมูลจาก http://www.kanchanaburi.com และ https://th.wikipedia.org นะครับ


ป้ายคำระลึกในแบบสามภาษา ..

 
ทางเข้าที่จะมีรถทัวร์ รถตู้รวมไปถึงรถส่วนตัวจอดกันเต็มแน่นอยู่ด้านหน้า .. / บรรยากาศร่มรื่นดี มีเด็กๆ มาวิ่งเล่นด้วย ..

  
ชื่ออย่างเป็นทางการครับ .. / แนวหลุมศพทั้งสองด้านถูกจัดแบ่งเป็นช่องทางเดินอย่างเป็นระเบียบ .. / สะดวกสบายสำหรับผู้ที่ใช้วีลแชร์เพราะมีช่องทางเข้าพิเศษแยกต่างหากด้วย

ย่างเข้าช่วงบ่ายแก่ๆ แดดเริ่มจะร่มลมเริ่มจะตก ตัวผมคงได้เวลาอันสมควรที่จะโบกมือลาเมืองกาญจน์เพื่อมุ่งหน้ากลับสู่บ้านในเมืองกรุงที่ต้องกลับมาเผชิญชีวิตที่ยุ่งๆ วุ่นวายอีกครั้ง หลังจากได้ไปชาร์จพลังแบบชิลล์ๆ กับเมืองชายแดนตะวันตกที่ได้พกเอาสาระความรู้กลับมาจนแน่นกระเป๋าที่เต็มปรี่ไปด้วยเรื่องราวของประวัติศาสตร์และความโหดร้ายของสงคราม ที่จะคอยเฝ้าเตือนใจมนุษย์ทุกเชื้อชาติทุกหมู่ทุกเหล่าให้ตระหนักถึงบาดแผลแห่งความสูญเสียที่สงครามได้ทิ้งเอาไว้เป็นอนุสรณ์แก่มวลมนุษยชาติ

ร่ำลาด้วยอาลัยแก่หทารหาญทุกนายที่พลีกายถวายชีวีสร้างวีรกรรมเพื่อปกป้องสันติภาพให้มวลมนุษย์บนโลกใบนี้ได้อยู่อย่างมีอิสระและเสรีภาพตราบจนกาลปัจจุบัน

ชมภาพของทริปนี้ คลิ๊ก

 

เขียนโดย : Tombass
เขียนเมื่อ : วันอาทิตย์ที่ 27 กันยายน 2558 เวลา 01:00 น.